Τώρα, που είναι κάπως γερασμένοι, πιο μόνοι, πιο σκυφτοί και πιο ευσυγκίνητοι,
μήπως είναι η δική μας σειρά να τους πούμε:
«Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;»

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024

Σε κάθε ζαβολιά, μου λείπεις παππού

Σε θυμάμαι, παππού. Θυμάμαι εσένα, στη παιδική μου ηλικία. Εγώ να παίζω με τα παιδιά της γειτονιάς κι εσύ να κάθεσαι να με χαζεύεις. 
Πάντα με πρόσεχες, μην τυχόν και πάθω τίποτα.
Σε κάθε ζαβολιά, σε κάθε θέλω μου ήσουν εκεί. Βράχος απέναντι στα επιβλητικά όχι της μαμάς. Με την δική σου βοήθεια κατάφερα πολλές φορές να περάσει το δικό μου.
Θυμάμαι, λίγα χρόνια μετά, είχες ξυνιστεί που ξεκίνησα κλασσικό αθλητισμό. Παραπονιόσουν για τις ώρες που σπαταλούσα από το διάβασμα μου στη προπόνηση. 
Μα σαν ήρθες να με δεις, τα μάτια σου έλαμψαν από περηφάνια.

Θυμάμαι τότε που είχα εκείνο το ατύχημα, ήρθες στο νοσοκομείο να με δεις. Με μάλωσες για την απροσεξία μου. Είχες φοβηθεί πολύ. Πονούσες μαζί μου, μα ο πόνος σου ήταν βουβός. Ανέκαθεν ήσουν έτσι. Ήξερες να κρύβεσαι καλά. Στι δύσκολες στιγμές εσύ ήσουν στήριγμα για όλους.

Τόσες αναμνήσεις, τόσες στιγμές. Το ξέρω πως έχει περάσει καιρός. Λένε πως όλα είναι θέμα συνήθειας, κι έχουν δίκιο. Όμως, φοβάμαι παππού. Φοβάμαι πως όσο συνηθίζω, τόσο πιο γρήγορα θα ξεχάσω. Δε θέλω να ξεχάσω την μορφή σου, παππού. Δεν θέλω να ξεχάσω τον ήχο της φωνής σου. Δε θέλω να ξεχάσω το γέλιο σου. Παλεύω, κάθε μέρα, να σε κρατήσω ζωντανό μέσα στη σκέψη μου.

Άρχισα να πίνω ελληνικό, παππού. Μου θυμίζει τα πρωινά που μου έπαιρνες μπουγάτσα κι εσύ έπινες τον “κλασσικό”. Ναι, εγώ. 
Που κάποτε προσπάθησα να σε κάνω μοντέρνο μαθαίνοντάς σε τον φραπέ. Τελικά, τα είχα καταφέρει. Το καλοκαίρι μου τηλεφωνούσες. Έκανες τα παράπονα σου που σε ξέχασα, μετά μου’ λεγες να περάσω από εκεί να με δεις, και να σου φτιάξω έναν “κρύο” να τα πούμε.

Προσπαθούσες να δεις τον κόσμο μέσα από τα δικά μου μάτια, να ονειρευτείς μαζί μου. Οι συμβουλές σου χρήζουν ανεκτίμητης αξίας. Εσύ μου έμαθες τι θα πει νοιάξιμο, φιλότιμο και ευγένεια. Στοιχεία του χαρακτήρα σου που θαύμαζα, εγώ και πολλοί άλλοι. Αν και μερικές φορές πιάστηκες κορόιδο εξαιτίας της καλοσύνης σου, δεν σταμάτησες ποτέ να είσαι άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με άλφα κεφάλαιο! Επίσης, δεν σταμάτησες ποτέ να πιστεύεις στους ανθρώπους. Έψαχνες να βρεις πάντα το καλό, κι ας ήταν ύπουλος και κακόβουλος ο κόσμος γύρω σου.

Σ’ ευχαριστώ, παππού. Ήσουν ένα σχολείο ζωής. Μου έμαθες τόσα πολλά πράγματα. Μ’ αγαπούσες με όλη σου την ψυχή. Ήσουν η μεγαλύτερη μου αδυναμία και όλοι το ξέρουν αυτό. Ο μόνος ικανός να με κάνει να υποχωρήσω γιατί δεν ήθελα να του χαλάσω χατήρι, ούτε να τον στενοχωρήσω. Κι αυτό σημαίνει πολλά! Πόνεσα πολύ που σε έχασα. Πονάω ακόμη. Μετάνιωσα που δεν σου ζήτησα μια τελευταία αγκαλιά. Μετάνιωσα που δεν πρόλαβα ποτέ να σου πω όλα αυτά που νιώθω για σένα.

Μου λείπεις πολύ, παππού. Θα προσπαθώ μέσα από τις πράξεις μου να σε κάνω περήφανο και για όσο ζω θα υπάρχεις πάντα μέσα στη καρδιά και το μυαλό μου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ. 
Σ’ αγαπώ.

Για τον παππού μου.

πηγή

Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2024

Γιαγιά, σε ευχαριστώ...

Γιαγιά, σε ευχαριστώ. 
Κάποτε με έκανες να πιστεύω ότι σοκολάτα αρκεί για να είμαι ευτυχισμένη.
Γιαγιά, σε ευχαριστώ. 
Μου δίδαξες ότι η αγάπη για κάποιον ξεπερνά τους όποιους περιορισμούς της ηλικίας και δε σταματάει ποτέ να προσφέρει. Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να προσφέρεις στον άνθρωπο που αγαπάς, κανένα εμπόδιο, καμία κούραση, τίποτα.

Γιαγιά. σε ευχαριστώ. 
Τα γκρίζα σου μαλλιά δεν με εμπόδισαν, πολλές φορές, να σε βλέπω σαν τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου.

Γιαγιά μου, και πάλι σε ευχαριστώ. 
Μου έδειξες ότι οικογένεια είναι ο άνθρωπος που σε φροντίζει και σε αγαπάει.

Γιαγιά, σου οφείλω ευγνωμοσύνη, γιατί όλη μου η ευτυχία όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στη ζωή εξαργυρωνόταν σε μία καραμέλα, ένα περιποιημένο φαγητό, μία αγκαλιά
Αυτά είχα και όμως αυτά ήταν για μένα ο πλούτος όταν ήμουν παιδί.

Γιαγιά μου, σε ευχαριστώ, γιατί εσύ και ο παππούς μου δείξατε ότι η αγάπη μένει και αντέχει στο πέρας των χρόνων, όταν ο εγωισμός αρχίσει να περισσεύει , όταν μας νοιάζει περισσότερο το "εμείς" και λιγότερο το "εγώ".

Γιαγιά μου, σε ευχαριστώ...
το παιδικό μου χέρι κράτησε το δικό σου και ζήσαμε μαζί πολλές όμορφες και άσχημες στιγμές... όπως για κάθε παιδί, έτσι και για εμένα, ήσουν η γιαγιά εκείνη που είχε πάντα χρόνο για μας και ήταν έτοιμη να μας αγκαλιάσει πάντα με στοργή.

Ήταν όμως και ο άνθρωπος εκείνος που υπενθύμιζε σε όλα τα μέλη της οικογένειας ότι οι άνθρωποι μεγαλώνουν και κάποτε αναπόφευκτα γερνούν. Και έχουν ανάγκη τη στοργή, την αγάπη, τη βεβαιότητα ότι κάποιος θα είναι εκεί και για αυτούς.

Σε ευχαριστώ, γιαγιά.. κάθε μέρα θα σε σκέφτομαι...

Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2024

Ηλικιακός Ρατσισμός / Ageism and age discrimination

Ένας στους δύο ανθρώπους είναι ρατσιστές, ως προς τους μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους
Ο Ηλικιακός Ρατσισμός αποτυπώνεται στο Πώς ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ και ΔΡΟΥΜΕ ως προς τους άλλους ανθρώπους ή και τον ίδιο μας τον εαυτό, θέτοντας, ως βασικό κριτήριο, την Ηλικία.
Ageism and age discrimination

O διαχωρισμός και η κατηγοριοποίηση των ανθρώπων, βάσει ηλικίας.
    Ο Ηλικιακός Ρατσισμός αποτυπώνεται στο Πώς ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ, ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ και ΔΡΟΥΜΕ ως προς τους άλλους ανθρώπους ή και τον ίδιο μας τον εαυτό, θέτοντας, ως βασικό κριτήριο, την Ηλικία. Μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές, να είναι θεσμικός, διαπροσωπικός, αλλά μπορεί και το ίδιο το άτομο να θέτει τον εαυτό του στη θέση αυτή.

    Το Μάρτιο του 2021 ξεκίνησε μία συλλογική Παγκόσμια Καμπάνια για την καταπολέμηση του Ηλικιακού Ρατσισμού με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να ηγείται, (WHO) σε συνεργασία με τους OHCHR (Office of the High Commissioner for Human Rights – Ύπατο Αρμοστή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα), UNDESA (United Nations Department of Economic and Social Affairs, Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων των Ηνωμένων Εθνών) και UNFPA (United Nations Population Fund – Ταμείο Των Ηνωμένων Εθνών για τον Πληθυσμό), με στόχο να βελτιωθεί η εμπειρία της καθημερινότητας των μεγαλύτερων ανθρώπων, να εξαλειφθούν τα στερεότυπα και να μπουν οι βάσεις για έναν κόσμο με ισότιμο χώρο για τους ανθρώπους όλων των ηλικιών.

Οι στρατηγικές για την καταπολέμησή του είναι :
    Η Διαμόρφωση και Ενδυνάμωση Πολιτικών και Νόμων για την αντιμετώπιση των διακρίσεων και ανισότητων που σχετίζονται με την ηλικία, και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
    Η ένταξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων και παρεμβάσεων σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, που στόχο θα έχουν να ενισχύσουν την ενσυναίσθηση και την κατανόηση σχετικά με τα στάδια της ζωής, αλλά και να καταρρίψουν αρνητικές αντιλήψεις σχετικά με τις διαφορετικές και ειδικά τις μεγαλύτερες ηλικίες.
    Η Υλοποίηση Διαγενεακών Παρεμβάσεων, που καλλιεργούν την αλληλεπίδραση και σύνδεση μεταξύ διαφορετικών γενεών και μπορούν να συμβάλουν στην αμοιβαία κατανόηση και συνεργασία τους.

Ο ηλικιακός Ρατσισμός μπορεί να εξαληφθεί. Είναι στο χέρι όλων μας να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός Κόσμου που έχει Ισότιμο Χώρο για όλους.

Ηλικιακός Ρατσισμός: Το ξέρατε ότι:
  • Παγκοσμίως, 1 στους 2 ανθρώπους είναι ρατσιστές, ως προς τους μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους.
  • Στην Ευρώπη, 1 στους 3 νέους και μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, αναφέρουν ότι έχουν γίνει στόχος ηλικιακού ρατσισμού.
  • Οι γυναίκες έχουν υψηλότερη πιθανότητα να γίνουν στόχος ηλικιακιακού ρατσισμού.
  • Στην Ευρώπη ο ηλικιακός ρατσισμός, είναι πιο δυνατός από το φυλετικό ρατσισμό και το σεξισμό.
  • Ο ηλικιακός ρατσισμός αρχίζει να παίρνει μορφή ήδη από την παιδική ηλικία και ενδυναμώνεται με την πάροδο των χρόνων. Τα μηνύματα, τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις της κοινωνίας περνούν στα παιδιά και διαμορφώνουν τον τρόπο που αντιλαμβάνονται, σκέφτονται και, σταδιακά, συμπεριφέρονται.
  • Ο ηλικιακός ρατσισμος έχει εκτεταμένες επιπτώσεις σε όλες τις πτυχές της υγείας και της ζωής μας, γενικότερα. Ειδικά στους μεγαλύτερους ανθρώπους, σχετίζεται με μείωση του προσδόκιμου ζωής και μπορεί να τους οδηγήσει στην απόσυρση, την απομόνωση. Μπορεί να προκαλέσει έκπτωση, τόσο στη σωματική, όσο και την ψυχική τους υγεία, και τελικά στην ποιότητα ζωής τους.
Το πώς οραματιζόμαστε / σκεφτόμαστε τον εαυτό μας στη μεγαλύτερη ηλικία, θα έχει επίπτωση στην υγεία και την ποιότητα ζωής μας όταν θα μεγαλώσουμε.

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2024

Η αληθινή αγάπη χρόνια και ρυτίδες δεν κοιτά

Το μυστικό της αιώνιας αγάπης βασίζεται στην κατανόηση, στην ικανότητα αρμονικής συνύπαρξης και στο σεβασμό. Τα αγαπημένα ζευγάρια αναλαμβάνουν την ευθύνη της εξέλιξης και των δύο συντρόφων και της εξασφάλισης ευτυχίας στη σχέση.

Η αληθινή αγάπη χρόνια και ρυτίδες δεν κοιτά. Μερικές αγάπες κρατάνε ένα καλοκαίρι, ένα χρόνο ή μια ολόκληρη ζωή. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει σημασία πόσο κρατάνε, εφόσον άξιζαν, σας έκαναν ευτυχισμένους και σας άφησαν μια ευχάριστη ανάμνηση.

Όμως οι πιο εμπλουτιστικές αγάπες, εκείνες που μας τρέφουν, που μας βοηθούν να εξελιχτούμε και ριζώνουν μέσα και έξω από μας είναι εκείνες που μας συνοδεύουν μέχρι τα κόκαλά μας να αρχίσουν να πονούν και τα χρόνια να βαραίνουν πάνω μας, ενώ ο καιρός που οι άνθρωποι περνούν μαζί δεν γερνάει ποτέ.

Μερικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν στην αληθινή αγάπη. Όμως η αγάπη που διαρκεί μια ζωή πραγματικά υπάρχει. Υπάρχει και έχει μυστικά.

Τα θεμέλια που κάνουν την αληθινή αγάπη να διαρκεί μια ζωή

Ας ξεκινήσουμε ξεκαθαρίζοντας μια πολύ σημαντική πτυχή. Υπάρχουν ζευγάρια τα οποία απολαμβάνουν σχέσεις που διαρκούν δύο, πέντε ή δέκα χρόνια και αισθάνονται την ίδια ευτυχία με εκείνα των οποίων η σχέση διαρκεί μια ζωή.

Και υπάρχουν άλλοι άνθρωποι εκεί έξω που βρίσκουν την ευημερία και την ισορροπία τους μένοντας μόνοι. Αυτό που θέλουμε να πούμε είναι ότι, στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές οδοί προς την ευτυχία και η ευτυχία έχει πολλά πρόσωπα. Δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε την “αιώνια αγάπη”.

Η αγάπη διαρκεί όσο χρειάζεται να διαρκέσει και θα διατηρηθεί αν και οι δύο σύντροφοι επενδύουν χρόνο, στοργή και προσπάθεια σε αυτή. Ας ρίξουμε μια ματιά στα θεμέλια που χαρακτηρίζουν τις πιο σταθερές σχέσεις, εκείνες που διαρκούν πέρα από τις ρυτίδες μας.

Δεν πρόκειται για “ανοχή” αλλά για εξέλιξη

  • Είμαστε βέβαιοι ότι κάποια στιγμή στη ζωή σας ακούσατε κάποιον να λέει ότι, όσον αφορά στην αγάπη, το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει κανείς να γνωρίζει είναι να ανέχεται, να υποχωρεί, να έχει υπομονή και να συγχωρεί.
  • Πρέπει να είστε προσεκτικοί με αυτή τη “λαϊκή σοφία” που μερικές φορές μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστα αποτελέσματα. Οπωσδήποτε πρέπει να έχετε υπομονή. Πρέπει να ξέρετε πότε να συγχωρείτε, είναι αλήθεια. Όμως σε όλα πρέπει να κρατάτε ισορροπίες αναλαμβάνοντας πάντα την ευθύνη της αυτοεκτίμησής σας.
  • Η αγάπη που διαρκεί μια ζωή δεν περιορίζεται στο “να ανέχεστε ο ένας τον άλλο”, να μένετε σιωπηλοί και να προσποιείστε, να κρύβετε τα πράγματα που δεν σας αρέσουν και να παραπονιέστε γι’αυτά κρυφά. Αυτό δεν είναι υγιές ούτε καλό για τη συναισθηματική ευημερία.
  • Οι σύντροφοι σε θετικές, μακροχρόνιες σχέσεις γνωρίζουν πώς να εξελίσσονται, πώς να χτίζουν γέφυρες, πώς να έρχονται σε συμφωνία, να βρίσκουν πράγματα μαζί και να φροντίζουν καθημερινά ο ένας τον άλλο. Δεν πηγαίνουν ποτέ για ύπνο θυμωμένοι, αλλά μάλλον με ενθουσιασμό για την επόμενη μέρα, έτσι ώστε να συνεχίσουν μαζί το κοινό τους σχέδιο.

Ειλικρινές ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο

Τα ζευγάρια περνούν από αρκετά διαφορετικά στάδια από τα οποία δεν λείπουν οι κρίσεις. Προβλήματα στη δουλειά, οικογενειακά προβλήματα, περίοδοι που οι σύντροφοι πέφτουν στη ρουτίνα και στη μονοτονία…

  • Η ειλικρινής αγάπη διαρκεί μια ζωή επειδή αντιμετωπίζει τα προσωπικά προβλήματα των συντρόφων, επειδή υπάρχει αυθεντική κατανόηση και αμοιβαίο ενδιαφέρον.
  • Οι σύντροφοι δεν αποζητούν πάντα τη δική τους ευημερία μόνο, το εγώ μπαίνει στην άκρη, όχι προς όφελος του άλλου αλλά προς όφελος της σχέσης.

“Καταλαβαίνω ότι το να εξελίσσεις τη σταδιοδρομία σου, το να χαίρεσαι τα χόμπι σου και τις φιλίες σου σε κάνει ευτυχισμένο/η και ότι όλη αυτή η ευημερία επανεπενδύεται στην ευτυχισμένη συντροφικότητα”.

  • Αν δεν υπάρχει ενδιαφέρον για το άλλο άτομο, ειλικρίνεια και αυθεντικότητα, σιγά-σιγά ο δεσμός σπάει. Οι σύντροφοι αρχίζουν να διψούν για στοργή και σεβασμό.

Η μαγεία του να κάνετε πράγματα μαζί

Τα ευτυχισμένα ζευγάρια είναι πρώτα και κύρια μια εξαιρετική ομάδα. Σιγά-σιγά αμβλύνουν τις διαφορές τους, όχι επειδή υποχωρούν ή ανέχονται αλλά από καθαρό, αμοιβαίο σεβασμό.

  •  Κάτι που σας φέρνει πιο κοντά κάθε μέρα είναι η χαρά του να κάνετε πράγματα μαζί. Να ξυπνάτε μαζί, να πάτε για ύπνο μαζί, να γελάτε μαζί, να διασκεδάζετε μαζί…
  • Αν καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλο και εκφράζετε μια σαφή επιθυμία να μοιράζεστε πράγματα, χώρους και σχέδια, θα γεράσετε μαζί περιβαλλόμενοι από πολύ μεγαλύτερη στοργή.
  • Επομένως μια πτυχή που πρέπει να έχετε επίσης υπόψη σας είναι η εξέλιξη. Το να κάνετε πράγματα μαζί σημαίνει ότι συνεχίζετε να μοιράζεστε εμπειρίες και να ξεκινάτε μαζί καινούργια σχέδια. Αυτό θα σας βοηθήσει να ανακαλύψετε πράγματα ο ένας για τον άλλο ενδυναμώνοντας ακόμα περισσότερο το δεσμό σας.
  • Το να ταξιδεύετε μαζί, το να βγαίνετε με καινούργιους φίλους , το να επιτρέπει ο ένας στον άλλο να έχει τα χόμπι και τα σχέδιά του επίσης συμβάλλουν στην εξέλιξη των συντρόφων ατομικά αλλά και του ζευγαριού.

Είμαστε σίγουροι ότι κάπου γνωρίζετε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι το οποίο σας γεμίζει θαυμασμό για την αγάπη που είναι ακόμα ζωντανή στα μάτια των συντρόφων, παρά τα χρόνια τους και τον καιρό που έχει περάσει. Αυτό συμβαίνει επειδή η αληθινή αγάπη είναι τυφλή.

Χωρίς αμφιβολία έχουν περάσει πολλές δυσκολίες και στιγμές κρίσης. Όμως έχουν αγωνιστεί ο ένας για τον άλλο και για τη σχέση τους. Γνωρίζουν ότι η αληθινή αγάπη χτίζεται και ότι πρόκειται για μια επένδυση. Πάνω απ’όλα, νοιάζονται πραγματικά ο ένας για τον άλλο.

meygeia.gr

Δευτέρα 25 Δεκεμβρίου 2023

Το καλύτερο και φθηνότερο φάρμακο για τον εγκέφαλο και τη μακροζωία…

Το να έχει ο άνθρωπος ένα σταθερό σκοπό στη ζωή του, μπορεί να τον προστατεύσει καλύτερα από την άνοια και το Αλτσχάιμερ όσο περνάνε τα χρόνια, σύμφωνα με μία νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που δείχνει ότι οι ηλικιωμένοι πρέπει να μην έχουν απάθεια και κατάθλιψη, αλλά, αντίθετα, να αισθάνονται ότι ζουν για κάποιο σκοπό.
Old lady and flute playing dog
Οι ερευνητές, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο ψυχιατρικό περιοδικό «Archives of General Psychiatry» του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, διαπίστωσαν ότι, για κάποιο λόγο, όσοι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο από τους άλλους ότι έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους, είναι αυτοί που, ακόμα κι αν έχουν στον εγκέφαλό τους τα φυσικά σημάδια της άνοιας και του Αλτσχάιμερ, τα καταφέρνουν καλύτερα να μην επηρεάζονται αρνητικά από αυτά, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.
Οι ερευνητές μελέτησαν τα τεστ που είχαν δοθεί σε περίπου 250 ηλικιωμένους, οι οποίοι αργότερα πέθαναν και οι εγκέφαλοί τους ελέγχθηκαν μέσω νεκροψίας για να διαπιστωθεί σε ποιο βαθμό ήταν προχωρημένη η εξάπλωση των σημαδιών της άνοιας. Προτού οι συμμετέχοντες πεθάνουν, οι ερευνητές τους είχαν ζητήσει να προσδιορίσουν κατά πόσο αισθάνονται ότι έχουν ένα σκοπό στη ζωή τους και αν βρίσκουν συγκεκριμένο νόημα σε αυτήν. Η ύπαρξη στόχου θεωρείται από τους ψυχολόγους δείκτης ψυχικής υγείας και ικανοποίησης στην προσωπική ζωή.
Έδωσαν ένα ψυχολογικό τεστ στους ηλικιωμένους από το οποίο αξιολόγησαν σε ποιο βαθμό οι τελευταίοι όντως αισθάνονταν ότι ζουν για κάποιο σκοπό. Η μεταθανάτια μελέτη του εγκεφάλου των ατόμων αυτών επέτρεψε στους επιστήμονες να συσχετίσουν το ψυχικό βίωμα καθενός, όσον αφορά το σκοπό και την αξία της ζωής του, με την μεταθανάτια κατάσταση του εγκεφάλου του.
Όπως διαπιστώθηκε, ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους τους ηλικιωμένους που είχαν πολλά σημάδια άνοιας (τις χαρακτηριστικές «πλάκες» που προκαλούν το θάνατο των νευρωνικών εγκεφαλικών κυττάρων), όσοι, όσο ζούσαν, αισθάνονταν ότι είχαν ένα σκοπό, ήσαν αυτοί που επηρεάζονταν λιγότερο αρνητικά από την πρόοδο της νευροεκφυλιστικής νόσου και τη σταδιακή έκπτωση των νοητικών λειτουργιών τους.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι, κατά μέσο όρο, τα άτομα μ’ ένα σκοπό στη ζωή τους είχαν περίπου 30% βραδύτερη επιδείνωση των νοητικών λειτουργιών τους σε σχέση με όσους σε μικρό μόνο βαθμό θεωρούσαν ότι ζούσαν για κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Δεν είναι ακόμα σαφές για ποιό λόγο και μέσα από ποιό βιολογικό μηχανισμό ο σκοπός στη ζωή συσχετίζεται με την καλύτερη υγεία του εγκεφάλου στα γεράματα. Εξάλλου, από την μελέτη προκύπτει ότι οι πιο μορφωμένοι φαίνεται να είναι πιο ικανοί στο να επιβραδύνουν την άνοια.

real.gr

Μυστικά ζωής από ηλικιωμένους - Lessons from the long-lived

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Cornell, Karl Pillemer, έκανε μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν περίπου 1500 άτομα ηλικίας 70 έως 100+ ετών. Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν στο βιβλίο “30 Lessons for Living: Tried and True Advice from the Wisest Americans”. 
Dianne Dengel "Side By Side" 
painting of elderly couple embracing
 

Συνοψίζοντας το περιεχόμενο του βιβλίου, μπορούμε να κρατήσουμε τα εξής από την εμπειρία των ηλικιωμένων που πήραν μέρος στη μελέτη:

1) Να θυμάστε ότι η ζωή είναι σύντομη.
Η έρευνά ξεκίνησε με μια απλή ερώτηση: "Ποια είναι τα πιο σημαντικά μαθήματα που έχετε μάθει από τη ζωή σας;"
Οι ερωτηθέντες αναφέρθηκαν κυρίως σε θέματα που αφορούσαν το γάμο, τα παιδιά, τα χρήματα, την εργασία , τα γηρατειά και την υγεία.
Όμως αυτό που όλοι τόνισαν και συμφώνησαν ομόφωνα, ήταν τέσσερις απλές λέξεις:
«Η ζωή είναι σύντομη».

2) Για την καριέρα; Κάντε αυτό που σας αρέσει.
Αν και πολλοί συμμετέχοντες στην έρευνα είχαν ζήσει κατά τη διάρκεια δύσκολων οικονομικών συγκυριών, αντί να παροτρύνουν τους νεότερους να κυνηγήσουν μια σταθερή και καλά αμειβόμενη θέση εργασίας, συμβούλεψαν: 
«Κάντε κάτι που σας αρέσει».
Έχοντας επίγνωση του πόσο σύντομη είναι η ζωή, όλοι υποστήριξαν ότι θα πρέπει να αναζητούμε τη δουλειά που αγαπάμε. Η εργασία θα πρέπει να επιλέγεται με βάση την εγγενή αξία της για τον καθένα, καθώς και για την αίσθηση της απόλαυσης αλλά και την αίσθηση του σκοπού. Η ζωή είναι πάρα πολύ σύντομη για να την περνάμε κάνοντας κάτι που δεν μας αρέσει, έστω και για λίγα χρόνια.

3) Υγιεινή Ζωή; «Αντιμετωπίστε το σώμα σας σαν να πρόκειται να το χρειαστείτε για 100 χρόνια.»
Με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, η ανθυγιεινή διαβίωση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα πεθάνετε νωρίτερα. Σημαίνει όμως χαμηλότερη ποιότητας ζωής, όταν μεγαλώσετε.
Αντί να προσφέρουν συμβουλές όπως "τρώτε λαχανικά", "να κοιμάστε νωρίς," ή "μην καπνίζετε», οι συμμετέχοντες στην έρευνα απάντησαν όταν ρωτήθηκαν σχετικά με την υγεία:
«Αντιμετωπίστε το σώμα σας, σαν να έχετε την ευκαιρία να το χρειαστείτε για 100 χρόνια. Εμείς οι ηλικιωμένοι κατανοούμε ότι σύγχρονη ιατρική τεχνολογία σημαίνει πως όσοι έχουν ανθυγιεινό τρόπο ζωής, καταδικάζουν τον εαυτό τους να πάσχει από χρόνιες ασθένειες τα 20 ή 30 ή 40 τελευταία χρόνια της ζωής τους ."

4) Τι μετάνιωσαν περισσότερο; Την άσκοπη ανησυχία.
Οι ερωτηθέντες εξέπληξαν τον Pillemer όταν τους ζήτησε να αναφέρουν τι είναι αυτό για το οποίο μετάνιωσαν περισσότερο. Αντί να αναφέρουν κάτι σχετικό με τις σχέσεις τους, πιθανούς εθισμούς ή λανθασμένες επιχειρηματικές κινήσεις, σχεδόν ομόφωνα, απάντησαν:

«Μακάρι να μην είχαμε περάσει τόσο πολύ χρόνο ανησυχώντας."

5) Ευτυχία; Μην κάνετε την ευτυχία σας εξαρτώμενη. Να είστε ευτυχείς ακόμα και στις κακές στιγμές.

Ένα άλλο δίδαγμα από την έρευνα αφορούσε την αντίληψη ότι ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για την ευτυχία του. Ενώ ακούγεται σαν κλισέ, εντούτοις το θεωρούσαν πολύ κρίσιμο, και το επιχείρημά τους ήταν το εξής:
Οι νεότεροι άνθρωποι τείνουν να είναι ευτυχισμένοι «μόνο εάν». Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις όλο και περισσότερο ότι η ευτυχία σου πρέπει να μην εξαρτάται από τις συγκυρίες."

Αλήθεια, πόσα από αυτά τα λάθη κάνετε εσείς;

antikleidi

Δεν είναι ρούχο παλιό και φορεμένο, είναι η μάνα σου

Σε ξέχασαν!
Σε ξέχασαν όλοι τους, μα εσύ δεν ξέχασες ποτέ κανέναν.
Σε αφήσανε μοναχή σου, όλοι εκείνοι που εσύ δεν τους παράτησες ποτέ σου.
    Σε ξέχασαν σε έναν καναπέ, μπροστά από μια οθόνη, με ανόητες σαπουνόπερες, ανιαρά δελτία ειδήσεων, άθλιες κουτσομπολίστικες εκπομπές και λίγο διαδίκτυο και social media, που τώρα πια είναι η μόνη συντροφιά σου, κι όλοι αυτοί που θα έπρεπε να σε συντροφεύουν, τραβήξανε τον δρόμο τους, που εσύ δεν έχεις θέση.
    Κάποτε σε φωνάζαν μαμά, κι εσύ ήσουνα εκεί πριν καν τελειώσουνε την λέξη τους.
Κάποτε ήσουνα σύντροφος, μα τώρα ο σύντροφος σου δεν θυμάται, ποια ήσουνα, τι σήμαινες, τι του έδωσες, πόσες φορές τον στήριξες, κι εσένα τώρα σε αφήνει να αιωρείσαι στο κενό σου.

    Περάσανε τα χρόνια, μάτια μου θλιμμένα, κι αφού όλοι τους σου πήρανε ό,τι είχες να τους δώσεις, αφού σε στύψανε, τώρα δεν σε χρειάζονται άλλο.
Πέρασε, γαμώτο, σχεδόν όλη η ζωή σου, κι όλοι εκείνοι που δικαίως σε αποκαλούσαν ουρανό τους, σε πέταξαν στα χώματα, σε αφήσανε εκεί. κι αυτοί άνοιξαν τα φτερά τους.
Πέρασε κι η νιότη σου, πάει, κι αυτός που κάποτε σε επέλεξε για μάνα των παιδιών του, αυτός που κάποτε σε κοίταζε στα μάτια, σήμερα σου ρίχνει μόνο βλέμματα οίκτου, απαξίωσης και περιφρόνησης.

    Αυτός που κάποτε ήταν η αγκαλιά σου και σε κοίμιζε μέσα σε αυτήν, σήμερα σε αφήνει μόνη σου, σε ένα τραπέζι με την απέναντι καρέκλα του αδειανή, σε ένα κρεβάτι μοναξιάς κι αγκαθερό ή αν είναι πάνω στο κρεβάτι, εσύ βλέπεις την πλάτη του κι όχι την αγκαλιά του.
Αυτός που σου ορκίστηκε αιώνια αγάπη, τον άλλαξε τον αιώνα του μέσα σε λίγες δεκαετίες, και τώρα αγαπάει μόνο τον εαυτούλη του.
Αυτός που κάποτε σε έκαιγε με έρωτα, τώρα σε καίει με την αδιαφορία του.

    Περάσανε τα χρόνια κι εσύ σκορπίστηκες κι απόμεινες ένας πόνος βουβός, μια μοναξιά σαν πρόωρος θάνατος, κι ένα αναπάντητο “γιατί” να σακατεύει την ψυχή σου.
Περάσανε τα χρόνια, κι όλο σου το κορμί πονάει από το δόσιμο, τα δάκτυλα σου μουδιάζουν από την κούραση, οι αρθρώσεις σου διαμαρτύρονται από την πολύ κατάχρηση, μα ο πιο μεγάλος πόνος σου δεν είναι αυτός, είναι όλα εκείνα που βίαια συνειδητοποιείς!

    Πού πήγανε όλοι; Αναρωτιέσαι.
Εγώ τι έκανα για μένα; Ρωτάς τον εαυτό σου, κι η απάντηση του “τίποτα”, σε κόβει.
Πώς γυρνάει η ζωή μου πίσω; Σκέφτεσαι κι ένα δάκρυ σου πιέζεται να βγει.
Γιατί κανείς δεν με ρωτάει τι κάνω κι αν θέλω κάτι; Συλλογιέσαι κι ένας κόμπος ανεβαίνει στον λαιμό σου και σε πνίγει.

    Το ξέρω, θα διαβάσεις αυτό το κείμενο και θα σε πιάσει ένα παράπονο, θα σε πλακώσει ένα βάρος, θα κλάψεις σιωπηλά, όπως σιωπηλή και περίπου αόρατη μένεις τόσα χρόνια.
    Μα δεν γράφω για αυτό ετούτες τις αράδες, προς Θεού, δεν είναι ο στόχος μου να σε στεναχωρήσω. Αυτό που θέλω πρώτα από όλα, είναι να σου απονείμω φόρο τιμής, για όλα όσα έκανες, για όσα έχεις προσφέρει, κι ας τα έχουνε ξεχάσει κάποιοι αχάριστοι. 
Κι ύστερα, θέλω να το διαβάσουνε όσοι σε παραπέταξαν, σαν ρούχα παλιό και φορεμένο, σε έναν καναπέ και μπροστά από μια οθόνη, και να τους πω, “ντροπή σας ρε”!