Εκείνοι ξεχνούν, εσείς θα τους ξεχάσετε; «Unforgettable – A Walk with Alzheimers»

Ένα συγκινητικό, ταϊβανέζικο animation με τίτλο «Unforgettable – A Walk with Alzheimers» μας δείχνει τι ακριβώς βιώνουν οι άνθρωποι που πάσχουν από τη νόσο καθημερινά.

Η πιο συχνή μορφή άνοιας είναι η νόσος Αλτσχάιμερ (50%-60%). Κάθε 68 δευτερόλεπτα διαγιγνώσκεται και μια νέα περίπτωση της νόσου παγκοσμίως. 
Πρόκειται για μια νευροεκφυλιστική ασθένεια του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, που χαρακτηρίζεται στην ήπια μορφή της από σταδιακή απώλεια της μνήμης και περιορισμό των υπόλοιπων νοητικών λειτουργιών του εγκεφάλου και είναι προοδευτική και μη αναστρέψιμη προς το παρόν.

Εκδηλώνεται, συνήθως, σε άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών, σπάνια σε ηλικίες 50 – 65, ενώ είναι σπανιότερη σε ηλικίες μικρότερες των 50 ετών.
Εκείνοι ξεχνούν, εσείς θα τους ξεχάσετε;

antikleidi

Κανένας Ηλικιωμένος μόνος αυτά τα Χριστούγεννα - None Elderly lonely this Christmas

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κάθε χρόνο, χιλιάδες Βρετανοί περιμένουν με ανυπομονησία το διαφημιστικό σποτ των βρετανικών πολυκαταστημάτων John Lewis.

Ο κολοσσός του Ηνωμένου Βασιλείου έχει ανεβάσει τον πήχη όσον αφορά τις διαφημιστικές του καμπάνιες και κάθε κυκλοφορία αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός. 
Πριν λίγες μέρες αναρτήθηκε στο διαδίκτυο το πολυαναμενόμενο σποτ και το buzz που δημιούργησε, είναι εντυπωσιακό.
Με τον τίτλο Man On The Moon, το σποτ δεν είναι απλώς ένα μαγικό παραμύθι που που έχει στόχο να μας κάνει να νιώσουμε την οικογενειακή θαλπωρή. Είναι μια ωδή στη μοναξιά της τρίτης ηλικίας.

Η μικρή Lily με τη βοήθεια ενός τηλεσκοπίου, εντοπίζει έναν άνθρωπο στο φεγγάρι. Η μοναξιά του, αγγίζει βαθιά το κορίτσι που προσπαθεί απεγνωσμένα να τραβήξει την προσοχή του - αλλά τα χάρτινα αεροπλάνα και τα γράμματά της δε μπορούν να φτάσουν τόσο μακριά.
Στη συνέχεια, όμως, ένα μαγικό πακέτο με δώρο ένα τηλεσκόπιο θα προσγειωθεί στο φεγγάρι. 
Κάπου εκεί, οι χρήστες του internet υποστηρίζουν πως η όρασή τους θολώνει από τα δάκρυα.Αυτή τη χρονιά, το τραγούδι που συνοδεύει τη διαφήμιση, είναι το "Half the World Away" των Oasis, το οποίο απέδωσε εκπληκτικά η 19χρονη Νορβηγή τραγουδίστρια Aurora. 

Στόχος της καμπάνιας είναι να μην μείνει κανένας ηλικιωμένος μόνος αυτά τα Χριστούγεννα.
Η παραγωγή κόστισε 1.000.000 λίρες και τα γυρίσματα έγιναν κυρίως στο στούντιο της Warner Brothers στο Hertfordshire (και όχι στην εξώσφαιρα).

To είδαμε: ΕΔΩ
Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Πώς στενοχωρούμε, άθελά μας, τους γονείς μας

Δεν γράφουμε (μόνο) για να κλάψουμε και μέσα απ’ το κλάμα μας να εξιλεωθούμε. Γράφουμε για να εντοπίσουμε τα λάθη μας, να τα αναγνωρίσουμε, να θρηνήσουμε λιγάκι για τον κακό, εγωιστή εαυτό μας και πιο συνειδητοποιημένοι να γίνουμε καλύτεροι.

Τι κάνουμε λοιπόν άθελά μας λάθος;

Δεν τους παίρνουμε συχνά τηλέφωνο
Όσο το σπίτι και οι γονείς μας «χάνουν εξουσία», τόσο η αίσθηση παντοδυναμίας μας μεγαλώνει. Γινόμαστε μεγάλα παιδιά, εγκαταλείπουμε την οικογενειακή εστία και αργά ή γρήγορα χτίζουμε μια άλλη, δική μας. Είμαστε ελεύθεροι κι ωραίοι και κανέναν δεν έχουμε ανάγκη. Και ο καιρός περνά. Και τα τηλέφωνα μειώνονται. Γιατί «σήμερα, δεν έχω πάρει ανάσα» ή γιατί «εντάξει, μωρέ, θα με πάρουν αυτοί αν θέλουν κάτι». Και , καμιά φορά, πράγματι παίρνουν, γιατί πράγματι κάτι θέλουν –κι εμείς δεν το σηκώνουμε. Θα τους πάρουμε αύριο το πρωί απ’ το αυτοκίνητο…

Τους φερόμαστε σαν να είναι παιδιά
Όσο οι άνθρωποι μεγαλώνουν οι ιδιοτροπίες τους αυξάνονται –ίσως επειδή νιώθουν περισσότερο «αυθεντίες» ή, απλά, επειδή η παλιοζωή τους κούρασε και ήρθε η ώρα να το δείξουν χωρίς ενοχές. 

Είναι αλήθεια ότι μπορεί να γίνονται γκρινιάρηδες ή απαιτητικοί, να αρνούνται να πάρουν τα φάρμακά που «διέταξε» ο γιατρός να παίρνουν καθημερινά. Μπορεί να γίνονται παιδικά πεισματάρηδες και κοινωνικά απροσάρμοστοι ή/ και αγενείς. Με δυο λόγια: από ένα σημείο κι έπειτα, όσο γερνάς, τόσο μικραίνεις.

Οι ηλικιωμένοι, μπορεί να μοιάζουν τρομακτικά με 6χρονα, όμως δεν είναι. Και τα παιδιά τους έχουν την ενοχλητική συνήθεια να τους αποπαίρνουν και να τους «βάζουν στη θέση τους» σαν να πρόκειται για άμυαλα νήπια. Οι γονείς όμως έχουν εκτελέσει τα χρέη τους, έχουν δουλέψει, έχουν μεγαλώσει παιδιά και είναι ώριμοι ενήλικες και κύριοι του εαυτού τους. Το τελευταίο πράγμα που θέλουν στη ζωή τους είναι κάποιον να τους κάνει το γονιό και να τους πυροβολεί με «πρέπει» και «μη».

Υποτιμούμε την άποψή τους
Η αλήθεια είναι ότι η γνώμη της μαμάς σας περί Παιδαγωγικής έχει σοβαρές πιθανότητες να είναι αναχρονιστική ή η άποψη του μπαμπά σας για την πολιτική να είναι διαμορφωμένη και βασισμένη σε παλιά δεδομένα. 

Και, ναι, η ξεροκεφαλιά τους είναι κουραστική και η επί παντός επιστητού γνώμη τους είναι συχνά εντελώς αβάσιμη. Για σκεφτείτε το, όμως, πόσο συχνά είπατε στους γονείς σας την πιο ύπουλα απαξιωτική φράση όλων των εποχών: «καλά, καλά»; 

Οι μεγάλοι άνθρωποι την πατάνε καμιά φορά όπως ο ψεύτης βοσκός στο γνωστό μύθο του Αισώπου -καταθέτουν μια σωστή και καλοζυγισμένη άποψη, όμως κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Ναι, ενδεχομένως οι μεγαλοστομίες και οι αφορισμοί τους σας κουράζουν, όμως σκεφτείτε: η παραγωγικότητά τους παρήλθε, η γνώμη και τ' αστεία τους δεν είναι πια επίκαιρα. Πώς μπορεί να νιώθουν όταν τοποθετείτε το πνεύμα τους στο περιθώριο;
 
Δεν τους καλούμε συχνά στο σπίτι μας
Κάνουν θόρυβο όταν τρώνε, γίνονται απότομοι με ανθρώπους που μετά βίας γνωρίζουν, επιμένουν με την άποψή τους ή είναι απλώς πολύ μεγάλοι για να ταιριάξουν με την παρέα που έχουμε καλέσει. Επομένως, δεν είναι καλεσμένοι. Αντίθετα, είναι καλεσμένη μια μάλλον συμπαθητική κοπέλα που γνωρίσατε από το Σύλλογο Γονέων και έχετε μιλήσει δύο, τρεις φορές. Ίσως νιώθετε ότι ο γκρινιάρης μπαμπάς και η φλύαρη μαμά σας, δεν ταιριάζουν στο σκηνικό της γιορτής σας κι ίσως, πράγματι, να μην ταιριάζουν.
Πάρτε τους τηλέφωνο και καλέστε τους. Ούτως ή άλλως, μπορεί από υπερηφάνεια να αρνηθούν.

Δεν δίνουμε σημασία πια στις ιστορίες τους
Μεγαλώνοντας έχει κανείς την (θλιβερή) τάση να ζει παρέα με το παρελθόν του. Πολλοί απ’ τους φίλους και τους συγγενείς φεύγουν απ’ τη ζωή κι αυτός που μένει δεν έχει παρά να αναρωτηθεί πότε θα σωθεί το λάδι στο καντήλι του. 

Όσοι έχετε γονείς μεγάλους σε ηλικία, το ξέρετε: νιώθουν ότι η ζωή τους έχει προσπεράσει κι έτσι, ζουν μέσα από τις αναμνήσεις τους. Για κάποιους, η μοναξιά είναι βραχνάς καθημερινός και οι μνήμες μπορεί να λειτουργήσουν θεραπευτικά.

Αφήστε τους λοιπόν να σας πουν για 20η φορά αυτό το πολιτικό κουτσομπολιό, που τη δεκαετία του ’70 ήταν καυτό, αλλά τώρα πια είναι βαρετό ή εντελώς ανεπίκαιρο. Παλέψτε με τον εαυτό σας και δώστε τους αυτό που θέλουν. Βάλτε τα χεράκια σας , πείτε «Όχι, δεν τη θυμάμαι την ιστορία. Για πες…», και βγάλτε τα ματάκια σας. Η διήγηση αυτής της παλιάς, βαρετής ιστορίας θα κάνει τα μάτια τους να λάμψουν από ενθουσιασμό –μικρή η θυσία.

lifestyle

«Αφήσατε ένα μάθημα για κάθε γιό και μία ελπίδα για κάθε πατέρα»

Ένας γιος πήρε τον γέρο πατέρα του και πήγαν σε ένα πολύ σικ εστιατόριο για δείπνο.
Ο πατέρας ήταν πολύ γέρος και αδύναμος. Καθώς έτρωγε, τα φαγητά του έπεφταν και λέρωναν το πουκάμισο και το παντελόνι του.
Οι γύρω συνδαιτημόνες τους έβλεπαν με αποστροφή, ενώ ο γιος του συνέχιζε να τρώει απόλυτα ήρεμος.

Αφού τελείωσε το φαγητό του, ο γιος του τον πήρε στην τουαλέτα και καθάρισε τα υπολείμματα τροφίμων, του καθάρισε τους λεκέδες, του χτένισε τα μαλλιά και του διόρθωσε τα γυαλιά του. Όταν βγήκαν από την τουαλέτα όλο το εστιατόριο κοίταζε τον γιο και δεν μπορούσε να κατανοήσει πως ένα τόσο νέος μπορούσε να φέρεται έτσι και να εκτίθεται σε ένα τέτοιο κοινό.

Ο γιος πήρε αγκαζέ τον πατέρα του και στράφηκε προς την έξοδο.
Εκείνη την στιγμή ένας γέρος μεταξύ των συνδαιτυμόνων φώναξε τον γιο και τον ρώτησε, 
"Δεν νομίζετε ότι έχετε αφήσει κάτι πίσω;".
Ο γιος απάντησε: 
"Όχι, κύριε, δεν έχω αφήσει κάτι".
Ο γέρος απάντησε, 
"Ναι, έχετε! Αφήσατε ένα μάθημα για κάθε γιό και μία ελπίδα για κάθε πατέρα".
Σε ολόκληρο το εστιατόριο έπεσε βουβαμάρα.

το βρήκαμε στο skouliki,
ένα από τα αγαπημένα μας ιστολόγια

1η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ

Η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» εορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου. 
Υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990, για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για τους ηλικιωμένους, το 2000 ζούσαν σε όλο τον πλανήτη 600 εκατομμύρια άνθρωποι ηλικίας άνω των 60 ετών. 
Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2025, ο αριθμός αυτός θα έχει φτάσει το 1,2 δισεκατομμύρια, ενώ το 2050 θα έχει ξεπεράσει τα 2 δισεκατομμύρια.

Στην χώρα μας, η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει ότι ο πληθυσμός ηλικίας άνω των 60 ετών ξεπερνούσε το 2004 τα 2.547.000 άτομα, με τις γυναίκες να είναι περισσότερες από τους άνδρες. Το 17,1% του πληθυσμού της χώρας μας ανήκει στην ηλικιακή ομάδα άνω των 65 ετών, ενώ η πρόβλεψη για το άμεσο μέλλον είναι το 2020 να πλησιάζει το 24%. Με τα δημογραφικά δεδομένα, λοιπόν, που έχουμε, σε λίγα χρόνια, το ¼ των κατοίκων αυτής της χώρας θα ανήκει στην ευαίσθητη αυτή ομάδα!

Εκ των πραγμάτων, οι άνθρωποι της Τρίτης Ηλικίας, αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής Κοινωνίας. Παρά το ότι συνηθίζουμε να αναφερόμαστε σε αυτούς με τον όρο: «οι απόμαχοι της ζωής», οι ηλικιωμένοι σήμερα συμβάλλουν αποφασιστικά στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, αφού στην εποχή μας παίζουν έναν ολοένα σημαντικότερο ρόλο, μέσω του εθελοντικού έργου τους, της μετάδοσης των εμπειριών και των γνώσεών τους, της βοήθειας που δίνουν στα παιδιά τους αναλαμβάνοντας να φροντίζουν τα εγγόνια τους, αλλά και της αυξανόμενης συμμετοχής τους στην αγορά εργασίας.

Η Ελληνική Κοινωνία και η Ελληνική Πολιτεία, έχουν βαθύτατη υποχρέωση απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, όχι μόνο για τη συνεχιζόμενη προσφορά τους, αλλά και για λόγους ευαισθησίας απέναντι σε μια ομάδα πολιτών που καθίστανται εκ των πραγμάτων όλο και πιο αδύναμοι. Έχουμε, λοιπόν, όλοι την υποχρέωση να φροντίζουμε για την ασφαλή και αξιοπρεπή διαβίωσή τους.

Η ΓΡΑΜΜΗ ΖΩΗΣ, με τα προγράμματα και τις δομές που αναπτύσσει, προσπαθεί βασισμένη στην εθελοντική προσφορά να βοηθήσει όσο μπορεί στην κατεύθυνση αυτή. 

Το Κόκκινο Κουμπί, το πρόγραμμα του Εθελοντή Γείτονα, η Πανελλήνια Τράπεζα Αίματος για την Τρίτη Ηλικία, η Στήριξη μέσω των ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών της Κοινωνικής μας Υπηρεσίας, η Νομική μας Υπηρεσία, το πρόγραμμα SILVER ALERT, η Γραμμή 1065 για καταγγελίες κακομεταχείρισης και κακοποίησης ηλικιωμένων, είναι κάποιες από τις υπηρεσίες που προσπαθούν να παρέχουν στους ηλικιωμένους το αίσθημα ασφάλειας, κοινωνικοποίησης και αξιοπρέπειας που πρέπει να έχει κάθε πολίτης αυτής της χώρας. Αυτά με τις μικρές μας δυνάμεις μπορούμε να προσφέρουμε, με τη βοήθεια των Εθελοντών και των Συνεργατών μας.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων, αισθανόμαστε την ανάγκη να υπενθυμίσουμε στην Πολιτεία τις δικές της υποχρεώσεις απέναντι στους ανθρώπους αυτούς.

Σήμερα, τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα «Τιμημένα Γηρατειά», βιώνουν τη χειρότερη εποχή τους. Η σύνταξή τους δεν τους καλύπτει το μήνα. Δεν υπάρχουν δομές φιλοξενίας για μοναχικούς ηλικιωμένους ή είναι ελάχιστες. Το Πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» είναι σημαντικό, αλλά χρειάζεται ενίσχυση. Η κοινωνική ασφάλιση είναι ανύπαρκτη. Δεν έχουν σωστή Ιατρική, Φαρμακευτική και Νοσοκομειακή Περίθαλψη.

Οι ηλικιωμένοι, οι συνταξιούχοι και γενικά τα άτομα της τρίτης ηλικίας χρειάζονται σεβασμό. Σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους. Δικαιούνται αξιοπρεπείς συντάξεις και σωστή ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη. Δικαιούνται να νοιώθουν ασφάλεια που μόνο το Κράτος μπορεί να τους την παρέχει. Δικαιούνται τα αυτονόητα για κάθε άνθρωπο.

Για να μπορούν χωρίς άγχος να γιορτάζουν αυτήν την μέρα που τους είναι αφιερωμένη. Για να μπορούν με ελπίδα να βλέπουν την επόμενη μέρα. Για να μην νοιώθουν ότι είναι βάρος στα παιδιά τους.

Για να μπορούν να ζουν!

«Γραμμή Ζωής»

Η Ελληνίδα γιαγιά είναι δυο φορές Ελληνίδα Μάνα; (με αρκετή δόση χιούμορ)

Υπάρχει μια παροιμία που είμαι σίγουρη ότι την ξέρετε όλοι και την έχετε ακούσει και ουκ ολίγες φορές στη ζωή σας η οποία λέει:
"Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου"    

Έκανα λοιπόν μια έρευνα στον γούγλη, για να δω κατά πόσο υπάρχει κάτι αντίστοιχο σε άλλες γλώσσες και δεν κατάφερα να βρω κανένα αποτέλεσμα (τώρα αν ξέρετε κάτι εσείς σε καμιά γλώσσα που εγώ δεν ξέρω, πχ mandarin chinese ή σουαχίλι , παρακαλώ διαφωτίστε μας, η Ελληνίδα Μάνα δεν είναι ο πάπυρος λαρούς μπριτάνικα και εκτιμάει κάθε βοήθεια).

Κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται περί ελληνικής επινόησης και φυσικά μου δημιουργήθηκε η εξής -τρομακτική ομολογώ- απορία :

 

Η Ελληνίδα γιαγιά είναι δυο φορές Ελληνίδα Μάνα;;;;

Σαν να βλέπω τον πανικό να ζωγραφίζεται και στα δικά σας πρόσωπα, καθώς είμαι βέβαιη πως όλοι έχετε λίγο ή πολύ να διηγηθείτε ιστορίες τρόμου με πρωταγωνίστριες τις γιαγιάδες σας. Ιστορίες με εσάς 8-9 χρονών, ένα απόγευμα καλοκαιριού και με εκείνες να σας κυνηγάνε απογευματιάτικα με μια φετάρα τσουρέκι παστωμένο με μερέντα για να φάτε και ας είχατε φάει πριν από 2 ώρες τα γεμιστά που σας μπούκωσε πάλι με το στανιό...

Η Ελληνίδα Γιαγιά είναι ένα είδος υπαρκτό και όχι αποκύημα της φαντασίας μου.

Ξεκίνησα να το συνειδητοποιώ λίγο μετά την γέννηση του Δύσκολου Πελάτη και αφού πέρασε εκείνη η περίοδος που με κανακέψανε, με ταϊσανε, με φροντίσανε, διότι κακά τα ψέματα αναγνώστη, η λεχώνα θέλει την προσοχή της μη σου πηδήξει από κανένα παράθυρο.

Μόλις άρχισα λοιπόν τις επισκέψεις στις γιαγιάδες, κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ειδικά η μάνα μου, έχει δυο κορίτσια, οπότε ο εγγονός την έχει αποχαζέψει ντιπ.

Για παράδειγμα, καθότι ζω μόνη μου από τα 25 μου, κάθε φορά που πήγαινα επίσκεψη στο πατρικό μου, με περιμένανε όλοι στη πόρτα, δωσ' του οι αγκαλιές, δωσ' του τα φιλιά , "τι κάνεις κοριτσάκι μου;", "να σου βάλω να φας;", "να πάει να φέρει ο μπαμπάς μπριζολίτσες να σου κάνω;" .  

Με το που πάω λοιπόν την πρώτη επίσκεψη στη μαμά μου με τον Δύσκολο Πελάτη, εννοείται πως με περιμένουν στην πόρτα, όχι την επάνω, κάτω στο πεζοδρόμιο και ενίοτε στον δρόμο, να σκουντιούνται ποιος θα πρωτοπάρει τον Δύσκολο Πελάτη, επικές στιγμές, άστα.

Μόλις με βλέπουν αρχίζουν να φωνάζουν όλοι μαζί σαν τις γαλοπούλες Έχεις δει φάρμα με γαλοπούλες; Είδες τι φασαρία κάνουν όλες μαζί; Ε φαντάσου τώρα τη μάνα, τον πατέρα και την αδερφή σου σαν φάρμα με γαλοπούλες και το έχεις το visual.

Μου αρπάζουν λοιπόν το παιδί και με παρατάνε σύξυλη στη μέση του δρόμου,σαν να μην υπάρχω. Ίσως ο μπαμπάς μου να μου πάρει και καμιά τσάντα να με ξεφορτώσει την άμοιρη κι αυτό μόνο και μόνο γιατί είναι το alter ego του Φιλιππίδη στο 50-50 και μου έχει παθολογική αγάπη.

 

Και κάπως έτσι αρχίζει το πάρτι. 

— Μόνο αυτά φοράει το παιδί; Φόρα του κάλτσες, θα κρυώσει 
— Ρε μάνα, Αύγουστο έχουμε
— Σήμερα δεν έφαγε. Νηστικός είναι. Έφαγε μόνο τα 3/4 του τάπερ. (Τάπερ εννοεί τα δικά μας τα μεγάλα, γεμάτο μέχρι πάνω).
Ο Δύσκολος Πελάτης μπατλακιασμένος από τα φαγητό, να μας κοιτάει σαν ναρκωμένος βόας 
— Να του δώσω λίγο βερυκοκκάκι να φάει;
— Ρε μάνα, μόλις τον τάισες 
— Να του στύψω ένα χυμό να πιει;
— Και δεν του στύβεις
Μετά από λίγο
— Για ποιον είναι μάνα τα 5 στυμμένα πορτοκάλια; 
— Τι εννοείς για το μωρό; 
— Ποιο μωρό, αυτό;»

Μη σου πω τι γίνεται μόλις τολμήσει να ρίξει μια υποψία από δάκρυ ο Δύσκολος Πελάτης. Τρέχει σαν την τρελή μην έπαθε κανένα ανεπανόρθωτο κακό "το παιδί".

Και φυσικά "το παιδί" την έχει πάρει χαμπάρι και την χορεύει στο ταψί. Ένα θα σου πω.... Ανεβοκατεβαίνουν μαζί όλους τους ορόφους με το ασανσέρ, γιατί στον Δύσκολο Πελάτη αρέσει να πατάει τα κουμπιά του ασανσέρ και το κουδουνάκι που πατάς όταν κλείνεσαι μέσα. 

Προσπαθώ να της δώσω να καταλάβει ότι "ρε μάνα, αν καμιά φορά κλειστείτε στα αλήθεια μέσα, κανείς δε πρόκειται να έρθει να σας βγάλει" και παίρνω πληρωμένη απάντηση ότι  "αφού το παιδί θέλει να πατάει το κουδουνάκι". 
Ε, τους παρατάω και φεύγω, δε θα με τρελάνουν εμένα.

Ας μη μιλήσουμε για την εξαιρετική ευφυΐα του Δύσκολου Πελάτη και την εξαιρετική του ομορφιά, που όλες στο σούπερ μάρκετ τον βλέπουν και θέλουν να τον φάνε. Και εκείνη σιγά μην τον δώσει σε καμιά σουρλουλού, από Κέιτ Μίντλετον και πάνω και πάλι θα το σκεφτεί, γιατί δε γουστάρει ψηλομύτα συμπεθέρα σαν την Κουίν Ελίζαμπεθ. Εντάξει, συμφωνώ βέβαια ότι ο γιος μου είναι ένας κούκλος και μισός, αλλά ούτε εγώ δεν κάνω έτσι.

Είμαι απολύτως πεπεισμένη πλέον ότι όταν μεγαλώσει ο Δύσκολος Πελάτης και φύγει από το σπίτι, αν μπορούσε θα καθόταν μέσα στο ψυγείο σαν τη συμπαθέστατη κυριούλα της διαφήμισης του γνωστού χυμού μέχρι να βεβαιωθεί ότι έχει κατεβάσει μέχρι και την τελευταία σταγόνα του φρεσκοστυμμένου χυμού πορτοκάλι.

Α, και κάτι τελευταίο. Αγνοεί την ύπαρξή μου. Κανονικά.

ellhnidamana

Δεν φοβήθηκα τότε που μας έκαψαν... Μια ουρά στην τράπεζα θα φοβηθώ!!

Γιώτα Χουλιάρα

Κάτι τελευταίο αλλά σημαντικό κι ας είναι εντελώς προσωπικό.

Τηλεφωνώ στη μητέρα μου που δυστυχώς δεν έχει κάρτα και θα βρεθεί αύριο σε μια από τις τράπεζες που θα ανοίξουν για να παραλάβει το ποσό των χρημάτων που της αναλογεί.

- Μάνα, της λέω, αύριο θα έρθω μαζί σου να πάμε στο υποκατάστημα στο Παγκράτι. 

- Γιατί;; μου απαντά με απορία. 

(Εδώ να τονίσω πως η υγεία της είναι κάπως κλονισμένη και δεν θέλω να την αφήνω να ταλαιπωρείται)

- Για να είμαι μαζί σου ρε μάνα μην πάθεις κάτι, της λέω απότομα.

-Τι να πάθω παιδί μου, μου λέει....

Άκου να σου πω μια ιστορία, συνεχίζει, για να καταλάβεις πως τίποτα δεν θα πάθω. 

Το 1943 που μπήκαν οι Γερμανοί στο χωριό (η μάνα μου γεννήθηκε το 1939 -σε λίγες μέρες έχει γενέθλια) ήμουν 4 χρονών περίπου.

Η γιαγιά σου η Ασπασία ήταν τότε έγκυος στο θείο σου το Κλέαρχο και ο θείος σου ο Διονύσης μωρό.

Μας είπε ο παππούς σου να μαζέψουμε ό,τι είχαμε στο σπίτι και να φύγουμε μην μας κάψουν ζωντανούς.

Η γιαγιά σου ζαλώθηκε κάποιες φλοκάτες, ο παππούς πήρε το μωρό στην αγκαλιά και μένα μου δώσαν να κρατάω μια κότα, η κατσίκα είχε ψοφήσει τον προηγούμενο χειμώνα.

Μην χάσεις την κότα Γιαννούλα,μου είπαν. ΄Ηταν όλη μας η περουσία.

Ημουν ξυπόλητη καθώς περπατάγαμε, σκόνταψα,έπεσα, χτύπησα, αυτό το σημάδι που έχω στο κούτελο εκείνη την ημέρα το έκανα...

H κότα μου έφυγε την έχασα.

Μέσα στην αναμπουμπούλα πως να την κρατήσω, μικρό παιδί ήμουν.

Όταν φτάσαμε σε σημείο που νιώθαμε ασφαλείς, μείναμε φτιάχνοντας με τις φλοκάτες σκηνή.

Δεν με μάλωσαν που έχασα την κότα. Εγώ όμως έκλαιγα, έκλαιγα πολύ.

Όχι για το κεφάλι μου πονούσε από το χτύπημα, ούτε για την κότα που έχασα, αλλά γιατί ένιωθα πως τους απογοήτευσα....

Δεν φοβήθηκα τότε παιδί μου που είδα το χωριό να καίγεται...  Θα φοβηθώ τώρα μια ουρά στην τράπεζα;;

Ελληνίδα Μάνα!!!

Γιώτα Χουλιάρα Νίκλαν facebook

Η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ’ κε μπαίν’ ... Ο Ποντιακός ύμνος στην μητέρα!

Όταν γερά η μάνα και άλλο κε πορεί
Ατότε θέλ’ βοήθειαν, ατότε θέλ’ ζωήν
Ατότε θέλ’ ζωήν
Κι όταν θα έρτε η ώρα και άλλο κι θα ζει
Αμαν κι ευτας το χρέος σοις θα καίεται η ψύ σ’

Η μάνα εν κρύον νερόν και σο ποτήρ’ κε μπαίν’

Η μάνα να μη ίνεται, η μάνα να μη εν

Η μάνα να μη εν

Η μάνα εν βράχος, η μάνα εν ρασίν

Σον δύσκολον την ώρα σ’ , μανίτσα θα τσαείς

Μανίτσα θα τσαείς

Η μάνα εν το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδί

τ’ ατηνές η εγάπη κε βρίεται ση γην

Η μάνα εν κρύον νερόν...

Θα δεβαίνε τα χρόνεα, θα γέρουμε και μεις

Ατά είναι με τη σειρά κι θα γλιτών’ κανείς

κι θα γλιτών’ κανείς

και ολ’ πρέπ’ να εξέρουμε σ’ αούτο την ζωήν

χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς κε λέπ’ χαΐρ

Η μάνα εν κρύον νερόν...

Η μάνα εν κρύον νερόν...

Διεθνές Δίκτυο για την Πρόληψη της Κακοποίησης των Ηλικιωμένων

To Διεθνές Δίκτυο για την Πρόληψη Κακοποίησης των Ηλικιωμένων (INPE - International Network for the Prevention of Elder Abuse) - inpea.net - είναι ένας οργανισμός που ιδρύθηκε το 1997, αφιερωμένος στην παγκόσμια διάδοση πληροφοριών, ως μέρος της δέσμευσής του για την παγκόσμια πρόληψη της κακοποίησης των ηλικιωμένων.

Με πρωτοβουλία του εν λόγω δικτύου η 15η Ιουνίου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα κατά της κακοποίησης των ηλικιωμένων. Στον ορισμό της κακοποίησης περιλαμβάνεται η κακομεταχείριση, η παραμέληση, η σωματική και ψυχική βία ακόμα και η εκμετάλλευση, είτε από τους οικείους τους (οικογενειακό περιβάλλον) είτε από ανθρώπους που έχουν αναλάβει τη φροντίδα τους.

socialpolicy.gr

Ο ρόλος της γιαγιάς και του παππού στην οικογένεια!

«Μπορούσα να κάνω τη γιαγιά μου
να εκστασιάζεται από ευτυχία μόνο και μόνο επειδή πεινούσα!»

Jean-Paul Sartre, Γάλλος φιλόσοφος

Η σχέση των παππούδων με τα εγγόνια τους, είναι αναμφισβήτητα μοναδική!
Ο ρόλος που είχαν η γιαγιά και ο παππούς στην οικογένεια ήταν πάντοτε σημαντικός, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες που όλο και περισσότεροι γονείς στηρίζονται στη βοήθειά τους για τη φροντίδα των παιδιών τους, ο ρόλος αυτός έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αξία και προσοχή. Οι γονείς για πολλά χρόνια είχαν ανεξαρτητοποιηθεί και απολάμβαναν το ότι δε βασίζονταν στους γονείς τους.
Ξαφνικά όμως, η παρουσία των παιδιών έρχεται και αλλάζει την κατάσταση επαναφέροντας και κάνοντας τη βοήθεια των γονιών τους (παππούδων πλέον) και πάλι αναγκαία!

Για τους γονείς, ο ρόλος των παππούδων μπορεί να αποκτά ιδιαίτερη αξία εξαιτίας της βοήθειας που παίρνουν, για τα παιδιά όμως σημαίνει πολύ πολύ περισσότερα!
Αν όχι όλα, τα περισσότερα παιδιά απολαμβάνουν τις στιγμές που περνούν με τους παππούδες τους! Απολαμβάνουν την ανεκτικότητα και τη λιγότερο αυστηρή στάση τους, τα παιχνίδια και τα χατίρια που τους κάνουν, τις λιχουδιές που δε δίνονται με μέτρο, τις ιστορίες που τους κάνουν να κρέμονται από τα χείλη τους, τα χαλαρά ωράρια ύπνου, την αγάπη τους!

Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς παραπονιούνται για τα ανάμικτα μηνύματα που παίρνουν τα παιδιά από τους παππούδες; Τι γίνεται όταν η αυξημένη συμμετοχή των παππούδων δημιουργεί επιπλοκές;
Πρέπει η σχέση γονιών – παιδιών, και παππούδων – εγγονών να επαναπροσδιοριστεί;

Η γιαγιά και ο παππούς στο μικροσκόπιο…
Ο ψυχολόγος και οικογενειακός σύμβουλος Rogge, αναφέρει πως τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες, σχεδόν όσο και τους γονείς τους. Ο ρόλος των παππούδων βέβαια είναι διαφορετικός από αυτόν των γονιών. Οι παππούδες συνήθως προσφέρουν μεγαλύτερη αποδοχή, υποστήριξη, κατανόηση και λιγότερη πειθαρχεία στα παιδιά. Έτσι, η σχέση τους με τα εγγόνια τείνει να είναι πιο χαλαρή και γενναιόδωρη.
Για τους παππούδες αυτό είναι ιδιαίτερα απολαυστικό γιατί ναι μεν μπορούν να βοηθήσουν στο μεγάλωμα μιας νέας γενιάς, αλλά από την άλλη δεν έχουν τις καθημερινές ευθύνες των γονιών και δε χρειάζεται να εμπλέκονται στις έντονες αντιπαραθέσεις και στις διαφωνίες που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.

Μερικές φορές, η παρουσία τους είναι από μόνη της σημαντική.
Μπορεί να λειτουργήσουν ως μοχλός σταθερότητας και ηρεμίας τόσο για τα εγγόνια όσο και για τους γονείς. Άλλες φορές η παρουσία τους γίνεται αναγκαία σε καταστάσεις κρίσης όπου με έναν πιο ενεργό ρόλο αναλαμβάνουν τη φροντίδα των εγγονών τους.
Επιπλέον, έχοντας μια σχετική απόσταση από την οικογένεια και μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί να φανούν χρήσιμοι όταν προκύπτουν προβλήματα και μπορεί να διατηρήσουν οικογενειακές αξίες και να διασφαλίσουν την οικογενειακή συνέχεια.
Η γιαγιά και ο παππούς έχουν επίσης περισσότερο χρόνο να διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν, πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να δημιουργήσουν μια αίσθηση της οικογενειακής τους ταυτότητας και παράδοσης!

Μπορεί να επηρεάσει αρνητικά η εμπλοκή των παππούδων τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών;
Αρκετά συχνά οι γονείς αναρωτιούνται αν τα παιδιά μπερδεύονται από τη διαφορετική στάση των παππούδων απέναντι στα εγγόνια τους. Τα παιδιά όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι η σχέση τους με τους γονείς είναι διαφορετική από τη σχέση με τους παππούδες. Συγκρίνουν και αξιολογούν αυτές τις διαφορές.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν οι παππούδες και οι γονείς διαφωνούν για το ποιος διαπαιδαγωγεί καλύτερα, πιο σωστά ή ποιος έχει δίκιο.
Όταν οι παππούδες εμπλέκονται και επεμβαίνουν υπερβολικά στη διαπαιδαγώγηση των εγγονών τους, αυτό που φαίνεται είναι ότι δεν έχουν αφήσει ακόμα τα παιδιά τους να αυτονομηθούν και εξακολουθούν να τα χειραγωγούν.
Το αποτέλεσμα είναι οι γονείς να λαμβάνον αυτές τις παρεμβάσεις προσβλητικές.
Όπως όλες οι σχέσεις, έτσι και η σχέση των γονιών, των παππούδων και των παιδιών θέλει δουλειά για να πετύχει και να διατηρηθεί η σωστή ισορροπία. Οι παππούδες έχουν σίγουρα πολλά να προσφέρουν στα εγγόνια τους, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι όλα τα μέλη της οικογένειας πρέπει να ακολουθούν κάποιους αυτονόητους κανόνες.
Η γιαγιά και ο παππούς μπορεί να αντιδρούν συχνά πιο ήρεμα, πιο σοφά, βασιζόμενοι στην πείρα που έχουν, αλλά θα πρέπει να σταματήσουν να ελέγχουν τα παιδιά τους.
Οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη και όχι ανθρώπους που επεμβαίνουν χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Από την πλευρά των γονιών, αρκετά συχνά συμβαίνει κάτι αντιφατικό. Από τη μια ζητούν από τους παππούδες να κάνουν χρέη μπειμπισίτερ, και από την άλλη προσπαθούν να επιβάλλουν στη γιαγιά και στον παππού τις απόψεις τους για την ανατροφή των παιδιών. Αυτή η απαίτηση όμως είναι κάπως υπερβολική δεδομένου ότι οι παππούδες έχουν τη δική τους σχέση με τα εγγόνια τους.
Όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους στους παππούδες, αναθέτουν ταυτόχρονα και την ευθύνη σε αυτούς.
Επομένως, δεν έχει πολύ νόημα να θέλουν να αλλάξουν τους παππούδες. Το σημαντικό είναι να έχουν εμπιστοσύνη στα παιδιά τους. Τα παιδιά μπορούν να δουν τις διαφορές, να ζυγίσουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, και είναι σε θέση να αξιολογήσουν και να κατανοήσουν τους διαφορετικούς τρόπους ανατροφής.
Τέλος, οι παππούδες δεν αντικαθιστούν τη σχέση των γονιών με τα παιδιά, αλλά τη συμπληρώνουν και τη διευρύνουν. Όταν οι γονείς και οι παππούδες συνεργάζονται αρμονικά και κρατούν μια ισορροπία μεταξύ επαφής και απόστασης, εμπλουτίζεται και ο ψυχικός κόσμος των παιδιών, αλλά και οι γονείς διευκολύνονται που ξέρουν ότι οι παππούδες θα τους βοηθήσουν αν χρειαστεί!

Το να είναι κανείς παππούς η γιαγιά είναι μια εμπειρία που χαρίζει ευτυχία, πληρότητα και νόημα στη ζωή! Το να έχει ένα παιδί παππού ή γιαγιά ζει μια εμπειρία μοναδική και ασύγκριτη!
Ακόμα και αν υπάρχουν καυγάδες ανάμεσα στους γονείς και τους παππούδες, αν η σχέση έχει γερές βάσεις και βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην εκτίμηση, η αγάπη θα αντέξει τις τριβές και τις συγκρούσεις και ο καθένας θα απολαύσει από τη δική του πλευρά και ρόλο την ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται και δημιουργείται!

Parentshelp
Βιβλιογραφία:
Craig, G. J. & Baucum, D. (2002). Human Development. Prentice Hall, USA. Rogge, J. U. (2007).
Οικογένεια: Χωρίς Χάος Δεν Γίνεται. Ας δούμε πώς θα συμβιώσουμε μαζί του. Εκδόσεις Θυμάρι, Αθήνα.

Για μια επιτυχημένη συνομιλία με τους ηλικιωμένους

Θέλετε να βοηθήσετε τους γονείς σας ή άλλα αγαπημένα σας ηλικιωμένα άτομα να απολαύσουν μια μακριά, υγιή ζωή αλλά αν δεν τους προσεγγίσετε με συγκεκριμένο τρόπο, οι αντιδράσεις μπορεί να μην είναι οι αναμενόμενες.

Top 10 Ways To Help Your Parents In Old Age

Ακόμα και τα πιο καλοπροαίρετα μέλη της οικογένειας και οι φίλοι μπορεί να οδηγηθούν στη χρησιμοποίηση στερεοτύπων που οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ακούσουν, να δουν ή να θυμηθούν, με αποτέλεσμα να κάνουν μερικές φορές έντονες και ίσως ακόμα και αγενείς δηλώσεις για την κατάσταση υγείας και διαβίωσης των ηλικιωμένων.

Η προσέγγιση πρέπει να γίνεται πάντα με σεβασμό και φροντίδα στην υγεία, την ηλικία και την ιδιαιτερότητα του κάθε ηλικιωμένου.

Οι συζητήσεις σχετικά με τις ανάγκες για την υγεία, που σχετίζονται με τη γήρανση των γονιών μας, μπορεί να είναι συναισθηματικά φορτισμένες και να υπόκεινται σε παρανοήσεις και πιθανές συγκρούσεις. Επιπλέον υπάρχουν και θέματα που είναι δύσκολο και ενδεχομένως ενοχλητικό να συζητηθούν, όπως η προσωπική υγιεινή και η προσωπική φροντίδα.

Για τους γέροντες, το να μιλήσουν για την υγεία και τη γήρανση με τα ενήλικα παιδιά τους, συχνά είναι ένα θέμα που τους προκαλεί το φόβο ότι θα χάσουν την ανεξαρτησία τους και τον έλεγχό τους. Και τα ενήλικα παιδιά από την πλευρά τους μπορούν να νοιώσουν το φόβο της απώλειας και να βιώσουν την ευθραυστότητα των γονιών τους.

Ωστόσο, πάντα υπάρχουν τρόποι για να κάνουν αυτές τις δύσκολες συνομιλίες να κυλήσουν περισσότερο ομαλά.

Η διατήρηση των καλών προσωπικών σχέσεων και της καλής υγείας των ηλικιωμένων μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολη υπόθεση. Αν και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτές οι συνομιλίες θα πρέπει να γίνουν, ο τρόπος προσέγγισης είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά.

Διαβάστε παρακάτω ποια είναι τα λάθη που θα πρέπει να αποφύγετε:

1. Mην είστε πάρα πολύ αυταρχικοί.
Αντισταθείτε στον πειρασμό να φέρετε τον ηλικιωμένο προ τετελεσμένου γεγονότος, όπως για παράδειγμα να του πείτε ότι δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα μόνος του και γι’ αυτό κανονίσατε να του φέρετε έναν φροντιστή να τον βοηθά στις δουλειές του σπιτιού κάποιες μέρες την εβδομάδα. Αντί να πείτε κάτι τέτοιο, προσπαθήστε να ξεκινήσετε την συνομιλία εκφράζοντας την ανησυχία σας με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκμαιεύετε τις αντιδράσεις του. Για παράδειγμα, για να εκφράσετε τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με τα παραπάνω σε λιγότερο αυταρχικό τρόπο, μπορείτε να τον αφήσετε να διατηρήσει ο ίδιος την αίσθηση του ελέγχου με το να του πείτε: «Μπαμπά, είμαι ανήσυχος για την κατάσταση της καρδιάς σου και το να μένεις μόνος σου στο σπίτι όλη την ώρα δεν είναι ασφαλές. Αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν μια καλή ιδέα να πάρεις κάποια επιπλέον βοήθεια».

2. Μην αναλάβετε το ρόλο του γονέα.
Μέρος της υγιούς γήρανσης είναι για τον ηλικιωμένο το αίσθημα ότι έχει το δικαίωμα να παίρνει τις δικές του αποφάσεις. Αντί να οικειοποιήστε τον έλεγχό του, αναγνωρίστε του τη φροντίδα και το ενδιαφέρον που σας έδειχνε όταν ήσασταν παιδί λέγοντας πως εκτιμάτε τη φροντίδα που πήρατε απ’ αυτόν και πως θέλετε τώρα να τον βοηθήσετε παρέχοντάς του κι εσείς με τη σειρά σας τη φροντίδα που χρειάζεται.

3. Μην χρησιμοποιείτε τακτικές εκφοβισμού.
Mην λέτε  για παράδειγμα πως αν δεν δεχθεί να πάρει βοήθεια, τότε θα καταλήξει σε οίκο ευγηρίας. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει σε δυσαρέσκεια, άγχος, φόβο και να φέρει αντίδραση. Εκφράζοντας την ανησυχία σας και βοηθώντας τον να διερευνήσει τις επιλογές στέγασής του σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου είναι λιγότερο απειλητικό και τον βοηθάτε να προσαρμοστεί στην ιδέα.

4. Μην ασχοληθείτε με μικρά πράγματα.
Μερικές φορές οι ηλικιωμένοι λένε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία. Αφήστε το να περάσει. Μη του υπενθυμίζετε ότι το έχει ήδη ξαναπεί. Αντί γι’ αυτό, προσπαθήστε να ακούτε υπομονετικά. Εάν βέβαια διαπιστωθούν σοβαρά κενά μνήμης, όπως το να ξεχνάει να πάρει τα φάρμακά του, σε συνδυασμό με τις ιστορίες που ξαναλέει συνεχώς, τότε θα πρέπει να επικοινωνήσετε με το γιατρό του, για να διερευνήσετε το ενδεχόμενο άνοιας.

5. Μην κάνετε το γιατρό.
Αποφύγετε να κάνετε δηλώσεις του τύπου «νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της άνοιας». Αντί γι’ αυτό αν υπάρχει υποψία γνωστικής εξασθένησης, επικοινωνήστε με το γιατρό και μεριμνήστε για μια ιατρική αξιολόγηση.

6. Μετρήστε τις φράσεις σας.
Μην ξεκινάτε τις συζητήσεις στο στιλ «εσύ θα πρέπει να…». Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει δυσαρέσκεια. Πιο ήπιες δηλώσεις και φράσεις όπως «έχω παρατηρήσει ότι… », έχει αποδειχθεί ότι γενικά λειτουργούν καλύτερα.

7. Μην υποθέτετε ότι είστε απαραίτητοι για την εκτέλεση εργασιών για λογαριασμό των γονιών σας.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρησιμοποίηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Μην πείτε για παράδειγμα «δεν ξέρεις να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή, οπότε θα το κάνω εγώ για σένα», ακόμα κι αν αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Οι ηλικιωμένοι συχνά θεωρείται ότι δεν είναι σε θέση να μάθουν νέα καθήκοντα ή τεχνολογία. Υπάρχει όντως μια διαβάθμιση εξασθένησης της αντίληψης λόγω ηλικίας, ωστόσο δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας δεν μπορούν να μάθουν νέα πράγματα, όπως θα μπορούσαν σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής τους. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να προσφερθείτε να τους διδάξετε αν δεν ξέρουν πώς να κάνουν κάτι.

8. Μην τούς αποθαρρύνετε.
Αντί να τους λέτε ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, υπογραμμίστε τους ότι μπορούν να το κάνουν. Επίσης, να έχετε κατά νου ότι δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να αρχίσουν οι ηλικιωμένοι να κάνουν κάποιες αλλαγές στη ζωή τους που θα τους βοηθήσουν να προχωρήσουν σε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής.

9. Να μην είστε παθητικοί όταν πρόκειται για την υγεία των ηλικιωμένων.
Μην απαντάτε απλά στις ερωτήσεις που σας έθεσε ο ηλικιωμένος γονιός σας. Γίνετε ενεργός συμμέτοχος σε ό,τι τον απασχολεί. Πολλοί ηλικιωμένοι δεν μπορούν καν να γνωρίζουν ποιες ερωτήσεις πρέπει να κάνουν για κάτι που τους απασχολεί, οπότε αν εσείς συμμετέχετε ενεργά στη ζωή τους, μπορείτε να τους εκπαιδεύσετε σχετικά με τη γήρανση και τις αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία τους και να τους φανείτε χρήσιμοι.

10. Μην είστε αδρανείς.
Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό ή να κοιτάξετε από την άλλη πλευρά, αδιαφορώντας, αλλά αυτό δεν εξυπηρετεί ούτε τον ηλικιωμένο που χρειάζεται βοήθεια, ούτε εσάς που κάποια στιγμή θα βρείτε την τωρινή σας αδράνεια μπροστά σας. Γι’ αυτό εγείρετε σημαντικά θέματα, όποτε αυτά υπάρχουν, αλλά προσπαθήστε να το πράξετε όσο πιο απλά και ευγενικά γίνεται.

Kατανοήστε πως οι συνομιλίες για την υγεία των ηλικιωμένων μπορεί να είναι δύσκολη και δυσάρεστη κατάσταση, αλλά παραδεχτείτε ότι πρέπει να γίνουν. Συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται άβολα με τα θέματα υγείας που σχετίζονται με τη γήρανση και το θάνατο, όταν πρέπει να τις κάνουν με νεότερα μέλη της οικογένειας. Ενας λόγος είναι η αντίληψη που έχουν οι νεότεροι για τις ασθένειες και το θάνατο ως κάτι πολύ μακρινό από τους ίδιους και πολύ τρομακτικό.

Και τελικά, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το θέμα ή η τελική απόφαση. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κρατηθούν ανοιχτές οι γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσά σας.

medinova

Κακοποίηση ηλικιωμένων

Διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο της κακοποίησης ηλικιωμένων σε όλο τον κόσμο καθώς εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς υφίστανται σωματική βία, απειλούνται, καθυβρίζονται, καταπιέζονται προκειμένου να αλλάξουν τις διαθήκες τους, υφαρπάζονται οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί και βιάζονται.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι υπάρχουν 600 εκατομμύρια άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών και ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2025 και να ξαναδιπλασιαστεί ως το 2050.
Εξάλλου λόγω της δημογραφικής γήρανσης το ποσοστό των ατόμων ηλικίας άνω των 80 ετών στην Ευρώπη αναμένεται να φτάσει το 2050 στο 12%.
Η γήρανση του πληθυσμού έχει ως συνέπεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι να εξαρτώνται από την φροντίδα συγγενών ή εξειδικευμένου προσωπικού και να είναι ευάλωτοι σε φαινόμενα παραμέλησης ή κακοποίησης.

Τα στοιχεία αυτά παρουσιάστηκαν σε ανακοινώσεις ειδικών στο πλαίσιο του συνεδρίου με θέμα «Νομικά και κοινωνικά θέματα στην άνοια» στη Θεσσαλονίκη το οποίο διοργάνωσε το Πανελλήνιο Ινστιτούτο Νευροεκφυλιστικών Νοσημάτων και η Ελληνική Εταιρεία Νόσου Αλτσχάιμερ και Συγγενών Διαταραχών.

Έρευνες, τις οποίες επικαλείται σε ανακοίνωσή της η κοινωνική λειτουργός Ιωάννα Τσοκανάρη, αναφέρουν ότι κάθε χρόνο ο αριθμός των ατόμων τρίτης ηλικίας στην ΕΕ, τα οποία υφίστανται κάποια μορφή κακοποίησης ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες ενώ σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το ποσοστό των ηλικιωμένων που κακοποιούνται κυμαίνεται μεταξύ 4-6% του πληθυσμού.

Πηγή: ΑΠΕ
psychografimata

Το «διαζύγιο» των παιδιών από τους γονείς τους

Όποιον γονιό και αν ρωτήσουμε, για το ποια στιγμή της ζωής του θεωρεί ως την πιο ευτυχισμένη, η απάντηση που θα δώσει θα είναι η στιγμή που απέκτησε το παιδί ή τα παιδιά του. Είναι αλήθεια πως κανείς δεν μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο όσο ένας πολύ δικός μας άνθρωπος και ιδίως εάν αυτός είναι το ίδιο μας το παιδί.

Όσο φρικτή και αν θεωρείται πως είναι η εγκατάλειψη
ενός μικρού και αδύναμου παιδιού από το γονιό του,
άλλο τόσο απάνθρωπο είναι και το αντίθετο.

Κατά συνέπεια, ίσως και ο πόνος του να «λησμονηθούμε» από το άτομο που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αγαπούμε να είναι ο μεγαλύτερος από κάθε άλλον πόνο στη ζωή, μετά από αυτόν της απώλειας ενός τόσο αγαπημένου προσώπου.

Ευτυχώς, πολλά είναι ακόμα τα ενήλικα παιδιά που, από αίσθημα αλληλεγγύης και διάθεση ανταπόδοσης, στηρίζουν και φροντίζουν ουσιαστικά τους ηλικιωμένους και ανήμπορους γονιούς τους, όταν -αργά ή γρήγορα- έρθει η στιγμή αυτή. Δυστυχώς, όμως, και στην περίπτωση αυτή, η διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα είναι σκανδαλωδώς εμφανής. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων -περίπου στο 90%- οι θυγατέρες, και ως ένα βαθμό οι σύζυγοι των αγοριών, είναι εκείνες που αναλαμβάνουν την όντως πολύ βαριά ευθύνη της φροντίδας του κατάκοιτου ή, για τον οποιονδήποτε άλλο λόγο, ανήμπορο να φροντίσει τον εαυτό του γονέα. Πολιτισμικοί παράγοντες και ανατροφή παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης.

Αρκετές είναι οι φορές, όμως, που ακούμε και για γονείς τα παιδιά των οποίων τους εγκαταλείπουν σε κάποιο γηροκομείο, που τους επισκέπτονται σπάνια ή και καθόλου, που «νοιάζονται» μέχρι να γραφεί στο όνομά τους κάποιο περιουσιακό στοιχείο κ.ά.

Πως είναι, αλήθεια, δυνατόν να εγκαταλείπει ένα παιδί τον ηλικιωμένο ή και ανήμπορο γονιό του στο έλεος της μοίρας του; Όσο φρικτή και αν θεωρείται πως είναι η εγκατάλειψη ενός μικρού και αδύναμου παιδιού από το γονιό του, άλλο τόσο απάνθρωπο είναι και το αντίθετο. Ως άνθρωποι, παίρνουμε σχεδόν πάντα -και χωρίς καν, συνήθως, να το σκεφθούμε- το μέρος του αδύναμου, και πολύ καλά κάνουμε. Αν, όμως, σκεφθούμε λίγο πιο ψύχραιμα, πιθανότατα δεν θα μπορέσουμε, κάποια στιγμή, να αποφύγουμε  ερωτήματα του τύπου: Τι μπορεί, αλήθεια, να οδηγήσει ένα παιδί σε μια τόσο ανάλγητη και απάνθρωπη συμπεριφορά; Είναι πάντα άμοιρος ευθυνών ο ίδιος ο γονιός;

Η απάντηση σε τόσο σημαντικά και συναισθηματικά φορτισμένα ερωτήματα δεν είναι καθόλου εύκολη.

Θα εστιασθούμε, όμως, σε ορισμένους παράγοντες που παίζουν συχνά σημαντικό ρόλο σε  μια τέτοιου είδους έκβαση. Ευθύς εξαρχής, θα πρέπει να τονίσουμε -και οι περισσότεροι φαντάζομαι πως θα συμφωνούν με αυτό- πως σχεδόν κανένα παιδί δεν γυρίζει αβασάνιστα την πλάτη του σε μια πραγματικότητα που θέλει το γονιό του να είναι ανήμπορος να φροντίσει από μόνος του τον εαυτό του.

................................

περισσότερα εδώ: psyxologos

 

«Ο χώρος των ευσεβών» - Η αγάπη και ο σεβασμός προς τους γονείς

Λυκούργου «Κατὰ Λεωκράτους» 95-96

Το Αρχαίο Κείμενο

Λέγεται γοῦν ἐν Σικελίᾳ (εἰ γὰρ καὶ μυθωδέστερόν ἐστιν, ἀλλ’ ἁρμόσει καὶ ὑμῖν ἅπασι τοῖς νεωτέροις ἀκοῦσαι) ἐκ τῆς Αἴτνης ῥύακα πυρὸς γενέσθαι∙ τοῦτον δὲ ῥεῖν φασιν ἐπί τε τὴν ἄλλην χώραν, καὶ δὴ καὶ πρὸς πόλιν τινὰ τῶν ἐκεῖ κατοικουμένων.

Τοὺς μὲν οὖν ἄλλους ὁρμῆσαι πρὸς φυγήν, τὴν αὑτῶν σωτηρίαν ζητοῦντας, ἕνα δέ τινα τῶν νεωτέρων, ὁρῶντα τὸν πατέρα πρεσβύτερον ὄντα καὶ οὐχὶ δυνάμενον ἀποχωρεῖν, ἀλλὰ ἐγκαταλαμβανόμενον ὑπὸ τοῦ πυρός, ἀράμενον φέρειν. Φορτίου δ’ οἶμαι προσγενομένου καὶ αὐτὸς ἐγκατελήφθη.

Ὅθεν δὴ καὶ ἄξιον θεωρῆσαι τὸ θεῖον, ὅτι τοῖς ἀνδράσιν τοῖς ἀγαθοῖς εὐμενῶς ἔχει. Λέγεται γὰρ κύκλῳ τὸν τόπον ἐκεῖνον περιρρυῆναι τὸ πῦρ καὶ σωθῆναι τούτους μόνους, ἀφ’ ὧν καὶ τὸ χωρίον ἔτι καὶ νῦν προσαγορεύεσθαι τῶν εὐσεβῶν χῶρον∙ τοὺς δὲ ταχεῖαν τὴν ἀποχώρησιν ποιησαμένους καὶ τοὺς ἑαυτῶν γονέας ἐγκαταλιπόντας ἅπαντας ἀπολέσθαι.

σήκωσε τον πατέρα του στους ώμους
και τον μετέφερε

Μετάφραση

Λέγεται λοιπόν ότι στη Σικελία (γιατί αν και μοιάζει με μύθο, ταιριάζει όμως να την ακούσετε και εσείς όλοι οι νεότεροι) ξεχύθηκε πύρινο ποτάμι από την Αίτνα• αυτό λοιπόν λένε ότι έρεε προς την υπόλοιπη χώρα, και μάλιστα προς κάποια πόλη από αυτές που βρίσκονταν εκεί.
[Λένε ακόμη], ότι οι άλλοι όρμησαν να φύγουν ζητώντας τη σωτηρία τους, ένας όμως από τους νεότερους, επειδή έβλεπε ότι ο πατέρας του ήταν γέρος και δεν μπορούσε να φύγει, και ότι μένει αποκλεισμένος, αφού τον σήκωσε στους ώμους του, τον μετέφερε.

Επειδή όμως, όπως νομίζω, προστέθηκε φορτίο, αποκλείσθηκε και ο ίδιος.

Από αυτό το γεγονός αξίζει να προσέξουμε ότι το θείο δείχνει συμπάθεια στους αγαθούς (ενάρετους) ανθρώπους.

Γιατί, λέγεται ότι κυκλικά στον τόπο εκείνο έτρεξε η λάβα και σώθηκαν μόνο αυτοί, από τους οποίους και η τοποθεσία ακόμη και σήμερα ονομάζεται «χώρος των ευσεβών»• αντίθετα εκείνοι που έφυγαν γρήγορα εγκαταλείποντας τους γονείς τους, χάθηκαν όλοι.

hamomilaki

Φροντίζοντας αυτούς που μας φρόντισαν…

της Έλενας Μπούλια
Η γιαγιά μου είναι 90 χρονών. Από τα 75 της ζει μόνη της σε ένα σπίτι μεγαλύτερο από 90 τετραγωνικά, το οποίο καταφέρνει να συντηρεί ολομόναχη, με μία αστεία σύνταξη και ένα υποτυπώδες ενοίκιο που λαμβάνει από ένα ακίνητο. «Καθόλου άσχημα», θα σκεφτεί κανείς.

«Ιδανικό το μοντέλο
της παραδοσιακής οικογένειας»

 Η γιαγιά, όμως, έχει αρχίσει να δυσκολεύεται στο περπάτημα γιατί την πονάνε τα γόνατά της. Επίσης, είναι σχεδόν κουφή και τα μάτια της δεν την βοηθούν πια για να διαβάσει τα αγαπημένα της Άρλεκιν. Για πόσο ακόμα θα μπορεί να αυτοεξυπηρετείται; Όταν της προτείναμε να βρούμε μία γυναίκα για να την φροντίζει κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Χειρότερη ήταν η αντίδρασή της στην αναφορά και μόνο κάποιου οίκου ευγηρίας. Πιθανώς να προτιμούσε να μείνει σε κάποιο από τα παιδιά της, αλλά κανενός το σπίτι δεν προσφέρεται για επιπλέον άτομο.

Τι θα γίνει λοιπόν;
Το ζητούμενο στην περίπτωση της γιαγιάς μου –και πολλών άλλων γιαγιάδων και παππούδων εκεί έξω, δεν είναι μόνο το τι θα απογίνουν όταν «καταπέσουν» αλλά και το πώς θα αποφύγουν τον κίνδυνο επικίνδυνων πτώσεων, καθώς και πώς θα αποδεχθούν με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο το γεγονός ότι από εδώ και στο εξής θα βρίσκονται υπό την φροντίδα και την προσοχή ενός άλλου ανθρώπου –και δη ενός «ξένου».
Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα μας μίλησαν ο Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας, Ψυχίατρος της Ψυχογηριατρικής Εταιρείας «ο Νέστωρ» κ. Αντώνης Μούγιας και ο Παθολόγος-Γηρίατρος κ. Κίμων Βολίκας.

Οι ανάγκες της Τρίτης Ηλικίας
«Το σημαντικότερο, ίσως, για τους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας είναι να νιώθουν χρήσιμοι. Να νιώθουν πως τους χρειαζόμαστε, πως τους έχουμε ανάγκη», λέει ο κ. Μούγιας όταν τον ρωτάμε τι χρειάζονται οι ηλικιωμένοι για να νιώθουν ικανοποίηση ή και χαρά. «Πολύ σημαντική είναι επίσης η εμπλοκή τους σε πολλαπλές δραστηριότητες, η κοινωνικοποίηση και η αποφυγή της απομόνωσης και αδράνειας. Βλέπουμε καθημερινά ηλικιωμένους να κάνουν δουλειές του σπιτιού, να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν, να προσέχουν τα εγγόνια τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία και διατηρούνται αυτόνομοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
Κάποια στιγμή, όμως, επέρχεται η φυσική φθορά και η αδυναμία του ανθρώπου να μείνει μόνος του.

Τι πρέπει τότε να κάνουν τα παιδιά ή τα εγγόνια του;
«Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι η φωνή, η επιθυμία του ίδιου του ηλικιωμένου. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που πρέπει να κάνουμε είναι να ρωτήσουμε τον ίδιο για το τι θέλει να κάνει με τη ζωή του. Αν δεν είναι σε θέση να μας απαντήσει, π.χ. γιατί βρίσκεται σε κάποιο στάδιο άνοιας, πρέπει να ζυγίσουμε τις αντικειμενικές καταστάσεις και τις δικές μας επιθυμίες», λέει ο κ. Μούγιας και εξηγεί:

«Η σύνθεση της οικογένειας και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Το μέγεθος του σπιτιού, η οικονομική κατάσταση, η προσωπικότητα του φροντιστή, η κατάσταση της υγείας του ηλικιωμένου πρέπει επίσης να συνυπολογίζονται. Η μεταφορά σε κάποιον οίκο ευγηρίας, όπου ο ηλικιωμένος θα λαμβάνει ικανοποιητική φροντίδα, θα μπορεί να κάνει παρέα με άλλους ηλικιωμένους και να περνά εποικοδομητικά το χρόνο του μπορεί να είναι θετική εμπειρία για τον ηλικιωμένο. Αντίθετα, η παραμονή στο σπίτι με κάποια αλλοδαπή, με την οποία δεν θα μπορεί εύκολα να συνεννοηθεί, χωρίς να βλέπει κανέναν άλλο ολόκληρη την ημέρα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία».   

Σε πολλές περιπτώσεις, βέβαια, συναντάμε ηλικιωμένους που αρνούνται να δεχθούν εξωτερική βοήθεια, ενώ δεν θέλουν να φύγουν και από το ίδιο τους το σπίτι. Σύμφωνα με τον κ. Μούγια, ζητώντας από τους παππούδες να κάνουν τέτοιες αλλαγές στην ζωή τους, είναι σα να τους λέμε ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν πια μόνοι τους.
Όταν επιμένουμε να τους βάλουμε στο σπίτι κάποιον βοηθό, αυτόματα απειλούμε την αυτονομία τους. «Συχνά, λοιπόν, είναι προτιμότερο να μένει κάποιος ηλικιωμένος μόνος, ακόμα και με κάποιο ρίσκο, παρά να νιώθει πως δεν είναι πια ικανός», λέει ο κ. Μούγιας και συμβουλεύει το περιβάλλον του, στην περίπτωση αυτή, να επιβλέπει το άτομο περισσότερο και πιθανώς να κάνει κάποιες τροποποιήσεις στο σπίτι ώστε να γίνει ενεργητικό και αυτόνομο (π.χ. να του αγοράσουν κάποιον φούρνο ασφαλείας).
Σε κάθε περίπτωση, καταλήγει ο ειδικός, «ο κάθε ηλικιωμένος έχει την δική του ιστορία, την προσωπικότητά του και είναι υπερήφανος. Ακόμα κι αν χρειάζεται πάνες και τρώει με κουταλάκι δεν παύει να είναι γονιός και όχι παιδί και οφείλουμε να του συμπεριφερόμαστε με σεβασμό».

«Ιδανικό το μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας»
«Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το ιδανικό μοντέλο για όλους είναι αυτό της παραδοσιακής οικογένειας, στο οποίο οι παππούδες μεγάλωναν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο», λέει ο κ. Βολίκας εξηγώντας πως ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, καθώς χάνει σιγά-σιγά τις δυνάμεις του, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τους άλλους, ενώ περισσότερη ανάγκη συμπαράστασης έχει από τους δικούς του.

in2life