Τώρα, που είναι κάπως γερασμένοι, πιο μόνοι, πιο σκυφτοί και πιο ευσυγκίνητοι,
μήπως είναι η δική μας σειρά να τους πούμε:
«Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;»

Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Ο ρόλος της γιαγιάς και του παππού στην οικογένεια!

«Μπορούσα να κάνω τη γιαγιά μου
να εκστασιάζεται από ευτυχία μόνο και μόνο επειδή πεινούσα!»
Jean-Paul Sartre, Γάλλος φιλόσοφος


Η σχέση των παππούδων με τα εγγόνια τους, είναι αναμφισβήτητα μοναδική!
Ο ρόλος που είχαν η γιαγιά και ο παππούς στην οικογένεια ήταν πάντοτε σημαντικός, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες που όλο και περισσότεροι γονείς στηρίζονται στη βοήθειά τους για τη φροντίδα των παιδιών τους, ο ρόλος αυτός έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αξία και προσοχή. Οι γονείς για πολλά χρόνια είχαν ανεξαρτητοποιηθεί και απολάμβαναν το ότι δε βασίζονταν στους γονείς τους.
Ξαφνικά όμως, η παρουσία των παιδιών έρχεται και αλλάζει την κατάσταση επαναφέροντας και κάνοντας τη βοήθεια των γονιών τους (παππούδων πλέον) και πάλι αναγκαία!

Για τους γονείς, ο ρόλος των παππούδων μπορεί να αποκτά ιδιαίτερη αξία εξαιτίας της βοήθειας που παίρνουν, για τα παιδιά όμως σημαίνει πολύ πολύ περισσότερα!
Αν όχι όλα, τα περισσότερα παιδιά απολαμβάνουν τις στιγμές που περνούν με τους παππούδες τους! Απολαμβάνουν την ανεκτικότητα και τη λιγότερο αυστηρή στάση τους, τα παιχνίδια και τα χατίρια που τους κάνουν, τις λιχουδιές που δε δίνονται με μέτρο, τις ιστορίες που τους κάνουν να κρέμονται από τα χείλη τους, τα χαλαρά ωράρια ύπνου, την αγάπη τους!

Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς παραπονιούνται για τα ανάμικτα μηνύματα που παίρνουν τα παιδιά από τους παππούδες; Τι γίνεται όταν η αυξημένη συμμετοχή των παππούδων δημιουργεί επιπλοκές;
Πρέπει η σχέση γονιών – παιδιών, και παππούδων – εγγονών να επαναπροσδιοριστεί;

Η γιαγιά και ο παππούς στο μικροσκόπιο…
Ο ψυχολόγος και οικογενειακός σύμβουλος Rogge, αναφέρει πως τα παιδιά έχουν ανάγκη τους παππούδες, σχεδόν όσο και τους γονείς τους. Ο ρόλος των παππούδων βέβαια είναι διαφορετικός από αυτόν των γονιών. Οι παππούδες συνήθως προσφέρουν μεγαλύτερη αποδοχή, υποστήριξη, κατανόηση και λιγότερη πειθαρχεία στα παιδιά. Έτσι, η σχέση τους με τα εγγόνια τείνει να είναι πιο χαλαρή και γενναιόδωρη.
Για τους παππούδες αυτό είναι ιδιαίτερα απολαυστικό γιατί ναι μεν μπορούν να βοηθήσουν στο μεγάλωμα μιας νέας γενιάς, αλλά από την άλλη δεν έχουν τις καθημερινές ευθύνες των γονιών και δε χρειάζεται να εμπλέκονται στις έντονες αντιπαραθέσεις και στις διαφωνίες που μπορεί να δημιουργηθούν ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά.

Μερικές φορές, η παρουσία τους είναι από μόνη της σημαντική.
Μπορεί να λειτουργήσουν ως μοχλός σταθερότητας και ηρεμίας τόσο για τα εγγόνια όσο και για τους γονείς. Άλλες φορές η παρουσία τους γίνεται αναγκαία σε καταστάσεις κρίσης όπου με έναν πιο ενεργό ρόλο αναλαμβάνουν τη φροντίδα των εγγονών τους.
Επιπλέον, έχοντας μια σχετική απόσταση από την οικογένεια και μεγαλύτερη εμπειρία, μπορεί να φανούν χρήσιμοι όταν προκύπτουν προβλήματα και μπορεί να διατηρήσουν οικογενειακές αξίες και να διασφαλίσουν την οικογενειακή συνέχεια.
Η γιαγιά και ο παππούς έχουν επίσης περισσότερο χρόνο να διηγούνται ιστορίες από το παρελθόν, πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να δημιουργήσουν μια αίσθηση της οικογενειακής τους ταυτότητας και παράδοσης!

Μπορεί να επηρεάσει αρνητικά η εμπλοκή των παππούδων τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών;
Αρκετά συχνά οι γονείς αναρωτιούνται αν τα παιδιά μπερδεύονται από τη διαφορετική στάση των παππούδων απέναντι στα εγγόνια τους. Τα παιδιά όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι η σχέση τους με τους γονείς είναι διαφορετική από τη σχέση με τους παππούδες. Συγκρίνουν και αξιολογούν αυτές τις διαφορές.
Το πρόβλημα δημιουργείται όταν οι παππούδες και οι γονείς διαφωνούν για το ποιος διαπαιδαγωγεί καλύτερα, πιο σωστά ή ποιος έχει δίκιο.
Όταν οι παππούδες εμπλέκονται και επεμβαίνουν υπερβολικά στη διαπαιδαγώγηση των εγγονών τους, αυτό που φαίνεται είναι ότι δεν έχουν αφήσει ακόμα τα παιδιά τους να αυτονομηθούν και εξακολουθούν να τα χειραγωγούν.
Το αποτέλεσμα είναι οι γονείς να λαμβάνον αυτές τις παρεμβάσεις προσβλητικές.
Όπως όλες οι σχέσεις, έτσι και η σχέση των γονιών, των παππούδων και των παιδιών θέλει δουλειά για να πετύχει και να διατηρηθεί η σωστή ισορροπία. Οι παππούδες έχουν σίγουρα πολλά να προσφέρουν στα εγγόνια τους, αλλά αυτό προϋποθέτει ότι όλα τα μέλη της οικογένειας πρέπει να ακολουθούν κάποιους αυτονόητους κανόνες.
Η γιαγιά και ο παππούς μπορεί να αντιδρούν συχνά πιο ήρεμα, πιο σοφά, βασιζόμενοι στην πείρα που έχουν, αλλά θα πρέπει να σταματήσουν να ελέγχουν τα παιδιά τους.
Οι γονείς χρειάζονται υποστήριξη και όχι ανθρώπους που επεμβαίνουν χωρίς να τους το ζητήσει κανείς. Από την πλευρά των γονιών, αρκετά συχνά συμβαίνει κάτι αντιφατικό. Από τη μια ζητούν από τους παππούδες να κάνουν χρέη μπειμπισίτερ, και από την άλλη προσπαθούν να επιβάλλουν στη γιαγιά και στον παππού τις απόψεις τους για την ανατροφή των παιδιών. Αυτή η απαίτηση όμως είναι κάπως υπερβολική δεδομένου ότι οι παππούδες έχουν τη δική τους σχέση με τα εγγόνια τους.
Όταν οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους στους παππούδες, αναθέτουν ταυτόχρονα και την ευθύνη σε αυτούς.
Επομένως, δεν έχει πολύ νόημα να θέλουν να αλλάξουν τους παππούδες. Το σημαντικό είναι να έχουν εμπιστοσύνη στα παιδιά τους. Τα παιδιά μπορούν να δουν τις διαφορές, να ζυγίσουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, και είναι σε θέση να αξιολογήσουν και να κατανοήσουν τους διαφορετικούς τρόπους ανατροφής.
Τέλος, οι παππούδες δεν αντικαθιστούν τη σχέση των γονιών με τα παιδιά, αλλά τη συμπληρώνουν και τη διευρύνουν. Όταν οι γονείς και οι παππούδες συνεργάζονται αρμονικά και κρατούν μια ισορροπία μεταξύ επαφής και απόστασης, εμπλουτίζεται και ο ψυχικός κόσμος των παιδιών, αλλά και οι γονείς διευκολύνονται που ξέρουν ότι οι παππούδες θα τους βοηθήσουν αν χρειαστεί!

Το να είναι κανείς παππούς η γιαγιά είναι μια εμπειρία που χαρίζει ευτυχία, πληρότητα και νόημα στη ζωή! Το να έχει ένα παιδί παππού ή γιαγιά ζει μια εμπειρία μοναδική και ασύγκριτη!
Ακόμα και αν υπάρχουν καυγάδες ανάμεσα στους γονείς και τους παππούδες, αν η σχέση έχει γερές βάσεις και βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό και στην εκτίμηση, η αγάπη θα αντέξει τις τριβές και τις συγκρούσεις και ο καθένας θα απολαύσει από τη δική του πλευρά και ρόλο την ανθρώπινη σχέση που αναπτύσσεται και δημιουργείται!

Parentshelp
Βιβλιογραφία:
Craig, G. J. & Baucum, D. (2002). Human Development. Prentice Hall, USA. Rogge, J. U. (2007).
Οικογένεια: Χωρίς Χάος Δεν Γίνεται. Ας δούμε πώς θα συμβιώσουμε μαζί του. Εκδόσεις Θυμάρι, Αθήνα.

Τρίτη 19 Μαΐου 2015

Για μια επιτυχημένη συνομιλία με τους ηλικιωμένους

Θέλετε να βοηθήσετε τους γονείς σας ή άλλα αγαπημένα σας ηλικιωμένα άτομα να απολαύσουν μια μακριά, υγιή ζωή αλλά αν δεν τους προσεγγίσετε με συγκεκριμένο τρόπο, οι αντιδράσεις μπορεί να μην είναι οι αναμενόμενες.


Ακόμα και τα πιο καλοπροαίρετα μέλη της οικογένειας και οι φίλοι μπορεί να οδηγηθούν στη χρησιμοποίηση στερεοτύπων που οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ακούσουν, να δουν ή να θυμηθούν, με αποτέλεσμα να κάνουν μερικές φορές έντονες και ίσως ακόμα και αγενείς δηλώσεις για την κατάσταση υγείας και διαβίωσης των ηλικιωμένων.

Η προσέγγιση πρέπει να γίνεται πάντα με σεβασμό και φροντίδα στην υγεία, την ηλικία και την ιδιαιτερότητα του κάθε ηλικιωμένου.

Οι συζητήσεις σχετικά με τις ανάγκες για την υγεία, που σχετίζονται με τη γήρανση των γονιών μας, μπορεί να είναι συναισθηματικά φορτισμένες και να υπόκεινται σε παρανοήσεις και πιθανές συγκρούσεις. Επιπλέον υπάρχουν και θέματα που είναι δύσκολο και ενδεχομένως ενοχλητικό να συζητηθούν, όπως η προσωπική υγιεινή και η προσωπική φροντίδα.

Για τους γέροντες, το να μιλήσουν για την υγεία και τη γήρανση με τα ενήλικα παιδιά τους, συχνά είναι ένα θέμα που τους προκαλεί το φόβο ότι θα χάσουν την ανεξαρτησία τους και τον έλεγχό τους. Και τα ενήλικα παιδιά από την πλευρά τους μπορούν να νοιώσουν το φόβο της απώλειας και να βιώσουν την ευθραυστότητα των γονιών τους.

Ωστόσο, πάντα υπάρχουν τρόποι για να κάνουν αυτές τις δύσκολες συνομιλίες να κυλήσουν περισσότερο ομαλά.

Η διατήρηση των καλών προσωπικών σχέσεων και της καλής υγείας των ηλικιωμένων μπορεί μερικές φορές να είναι δύσκολη υπόθεση. Αν και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτές οι συνομιλίες θα πρέπει να γίνουν, ο τρόπος προσέγγισης είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά.

Διαβάστε παρακάτω ποια είναι τα λάθη που θα πρέπει να αποφύγετε:

1. Mην είστε πάρα πολύ αυταρχικοί.
Αντισταθείτε στον πειρασμό να φέρετε τον ηλικιωμένο προ τετελεσμένου γεγονότος, όπως για παράδειγμα να του πείτε ότι δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα μόνος του και γι’ αυτό κανονίσατε να του φέρετε έναν φροντιστή να τον βοηθά στις δουλειές του σπιτιού κάποιες μέρες την εβδομάδα. Αντί να πείτε κάτι τέτοιο, προσπαθήστε να ξεκινήσετε την συνομιλία εκφράζοντας την ανησυχία σας με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκμαιεύετε τις αντιδράσεις του. Για παράδειγμα, για να εκφράσετε τα ίδια ακριβώς συναισθήματα με τα παραπάνω σε λιγότερο αυταρχικό τρόπο, μπορείτε να τον αφήσετε να διατηρήσει ο ίδιος την αίσθηση του ελέγχου με το να του πείτε: «Μπαμπά, είμαι ανήσυχος για την κατάσταση της καρδιάς σου και το να μένεις μόνος σου στο σπίτι όλη την ώρα δεν είναι ασφαλές. Αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν μια καλή ιδέα να πάρεις κάποια επιπλέον βοήθεια».

2. Μην αναλάβετε το ρόλο του γονέα.
Μέρος της υγιούς γήρανσης είναι για τον ηλικιωμένο το αίσθημα ότι έχει το δικαίωμα να παίρνει τις δικές του αποφάσεις. Αντί να οικειοποιήστε τον έλεγχό του, αναγνωρίστε του τη φροντίδα και το ενδιαφέρον που σας έδειχνε όταν ήσασταν παιδί λέγοντας πως εκτιμάτε τη φροντίδα που πήρατε απ’ αυτόν και πως θέλετε τώρα να τον βοηθήσετε παρέχοντάς του κι εσείς με τη σειρά σας τη φροντίδα που χρειάζεται.

3. Μην χρησιμοποιείτε τακτικές εκφοβισμού.
Mην λέτε  για παράδειγμα πως αν δεν δεχθεί να πάρει βοήθεια, τότε θα καταλήξει σε οίκο ευγηρίας. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει σε δυσαρέσκεια, άγχος, φόβο και να φέρει αντίδραση. Εκφράζοντας την ανησυχία σας και βοηθώντας τον να διερευνήσει τις επιλογές στέγασής του σιγά σιγά με την πάροδο του χρόνου είναι λιγότερο απειλητικό και τον βοηθάτε να προσαρμοστεί στην ιδέα.

4. Μην ασχοληθείτε με μικρά πράγματα.
Μερικές φορές οι ηλικιωμένοι λένε ξανά και ξανά την ίδια ιστορία. Αφήστε το να περάσει. Μη του υπενθυμίζετε ότι το έχει ήδη ξαναπεί. Αντί γι’ αυτό, προσπαθήστε να ακούτε υπομονετικά. Εάν βέβαια διαπιστωθούν σοβαρά κενά μνήμης, όπως το να ξεχνάει να πάρει τα φάρμακά του, σε συνδυασμό με τις ιστορίες που ξαναλέει συνεχώς, τότε θα πρέπει να επικοινωνήσετε με το γιατρό του, για να διερευνήσετε το ενδεχόμενο άνοιας.

5. Μην κάνετε το γιατρό.
Αποφύγετε να κάνετε δηλώσεις του τύπου «νομίζω ότι ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα της άνοιας». Αντί γι’ αυτό αν υπάρχει υποψία γνωστικής εξασθένησης, επικοινωνήστε με το γιατρό και μεριμνήστε για μια ιατρική αξιολόγηση.

6. Μετρήστε τις φράσεις σας.
Μην ξεκινάτε τις συζητήσεις στο στιλ «εσύ θα πρέπει να…». Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει δυσαρέσκεια. Πιο ήπιες δηλώσεις και φράσεις όπως «έχω παρατηρήσει ότι… », έχει αποδειχθεί ότι γενικά λειτουργούν καλύτερα.

7. Μην υποθέτετε ότι είστε απαραίτητοι για την εκτέλεση εργασιών για λογαριασμό των γονιών σας.
Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρησιμοποίηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Μην πείτε για παράδειγμα «δεν ξέρεις να χρησιμοποιήσεις τον υπολογιστή, οπότε θα το κάνω εγώ για σένα», ακόμα κι αν αυτό δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Οι ηλικιωμένοι συχνά θεωρείται ότι δεν είναι σε θέση να μάθουν νέα καθήκοντα ή τεχνολογία. Υπάρχει όντως μια διαβάθμιση εξασθένησης της αντίληψης λόγω ηλικίας, ωστόσο δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας δεν μπορούν να μάθουν νέα πράγματα, όπως θα μπορούσαν σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή της ζωής τους. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να προσφερθείτε να τους διδάξετε αν δεν ξέρουν πώς να κάνουν κάτι.

8. Μην τούς αποθαρρύνετε.
Αντί να τους λέτε ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι, υπογραμμίστε τους ότι μπορούν να το κάνουν. Επίσης, να έχετε κατά νου ότι δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να αρχίσουν οι ηλικιωμένοι να κάνουν κάποιες αλλαγές στη ζωή τους που θα τους βοηθήσουν να προχωρήσουν σε έναν πιο υγιή τρόπο ζωής.

9. Να μην είστε παθητικοί όταν πρόκειται για την υγεία των ηλικιωμένων.
Μην απαντάτε απλά στις ερωτήσεις που σας έθεσε ο ηλικιωμένος γονιός σας. Γίνετε ενεργός συμμέτοχος σε ό,τι τον απασχολεί. Πολλοί ηλικιωμένοι δεν μπορούν καν να γνωρίζουν ποιες ερωτήσεις πρέπει να κάνουν για κάτι που τους απασχολεί, οπότε αν εσείς συμμετέχετε ενεργά στη ζωή τους, μπορείτε να τους εκπαιδεύσετε σχετικά με τη γήρανση και τις αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία τους και να τους φανείτε χρήσιμοι.

10. Μην είστε αδρανείς.
Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο να κρατήσετε το στόμα σας κλειστό ή να κοιτάξετε από την άλλη πλευρά, αδιαφορώντας, αλλά αυτό δεν εξυπηρετεί ούτε τον ηλικιωμένο που χρειάζεται βοήθεια, ούτε εσάς που κάποια στιγμή θα βρείτε την τωρινή σας αδράνεια μπροστά σας. Γι’ αυτό εγείρετε σημαντικά θέματα, όποτε αυτά υπάρχουν, αλλά προσπαθήστε να το πράξετε όσο πιο απλά και ευγενικά γίνεται.

Kατανοήστε πως οι συνομιλίες για την υγεία των ηλικιωμένων μπορεί να είναι δύσκολη και δυσάρεστη κατάσταση, αλλά παραδεχτείτε ότι πρέπει να γίνουν. Συχνά οι άνθρωποι αισθάνονται άβολα με τα θέματα υγείας που σχετίζονται με τη γήρανση και το θάνατο, όταν πρέπει να τις κάνουν με νεότερα μέλη της οικογένειας. Ενας λόγος είναι η αντίληψη που έχουν οι νεότεροι για τις ασθένειες και το θάνατο ως κάτι πολύ μακρινό από τους ίδιους και πολύ τρομακτικό.

Και τελικά, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία το θέμα ή η τελική απόφαση. Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να κρατηθούν ανοιχτές οι γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσά σας.

medinova

Κυριακή 17 Μαΐου 2015

Κακοποίηση ηλικιωμένων

Διαστάσεις παίρνει το φαινόμενο της κακοποίησης ηλικιωμένων σε όλο τον κόσμο καθώς εκατοντάδες χιλιάδες από αυτούς υφίστανται σωματική βία, απειλούνται, καθυβρίζονται, καταπιέζονται προκειμένου να αλλάξουν τις διαθήκες τους, υφαρπάζονται οι τραπεζικοί τους λογαριασμοί και βιάζονται.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι υπάρχουν 600 εκατομμύρια άτομα ηλικίας άνω των 60 ετών και ο αριθμός αυτός αναμένεται να διπλασιαστεί μέχρι το 2025 και να ξαναδιπλασιαστεί ως το 2050.
Εξάλλου λόγω της δημογραφικής γήρανσης το ποσοστό των ατόμων ηλικίας άνω των 80 ετών στην Ευρώπη αναμένεται να φτάσει το 2050 στο 12%.
Η γήρανση του πληθυσμού έχει ως συνέπεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι να εξαρτώνται από την φροντίδα συγγενών ή εξειδικευμένου προσωπικού και να είναι ευάλωτοι σε φαινόμενα παραμέλησης ή κακοποίησης.

Τα στοιχεία αυτά παρουσιάστηκαν σε ανακοινώσεις ειδικών στο πλαίσιο του συνεδρίου με θέμα «Νομικά και κοινωνικά θέματα στην άνοια» στη Θεσσαλονίκη το οποίο διοργάνωσε το Πανελλήνιο Ινστιτούτο Νευροεκφυλιστικών Νοσημάτων και η Ελληνική Εταιρεία Νόσου Αλτσχάιμερ και Συγγενών Διαταραχών.

Έρευνες, τις οποίες επικαλείται σε ανακοίνωσή της η κοινωνική λειτουργός Ιωάννα Τσοκανάρη, αναφέρουν ότι κάθε χρόνο ο αριθμός των ατόμων τρίτης ηλικίας στην ΕΕ, τα οποία υφίστανται κάποια μορφή κακοποίησης ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες ενώ σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, το ποσοστό των ηλικιωμένων που κακοποιούνται κυμαίνεται μεταξύ 4-6% του πληθυσμού.

Πηγή: ΑΠΕ
psychografimata

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Το «διαζύγιο» των παιδιών από τους γονείς τους

Όποιον γονιό και αν ρωτήσουμε, για το ποια στιγμή της ζωής του θεωρεί ως την πιο ευτυχισμένη, η απάντηση που θα δώσει θα είναι η στιγμή που απέκτησε το παιδί ή τα παιδιά του. Είναι αλήθεια πως κανείς δεν μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο όσο ένας πολύ δικός μας άνθρωπος και ιδίως εάν αυτός είναι το ίδιο μας το παιδί.
Όσο φρικτή και αν θεωρείται πως είναι η εγκατάλειψη
ενός μικρού και αδύναμου παιδιού από το γονιό του,
άλλο τόσο απάνθρωπο είναι και το αντίθετο.
Κατά συνέπεια, ίσως και ο πόνος του να «λησμονηθούμε» από το άτομο που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αγαπούμε να είναι ο μεγαλύτερος από κάθε άλλον πόνο στη ζωή, μετά από αυτόν της απώλειας ενός τόσο αγαπημένου προσώπου.
Ευτυχώς, πολλά είναι ακόμα τα ενήλικα παιδιά που, από αίσθημα αλληλεγγύης και διάθεση ανταπόδοσης, στηρίζουν και φροντίζουν ουσιαστικά τους ηλικιωμένους και ανήμπορους γονιούς τους, όταν -αργά ή γρήγορα- έρθει η στιγμή αυτή. Δυστυχώς, όμως, και στην περίπτωση αυτή, η διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα είναι σκανδαλωδώς εμφανής. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων -περίπου στο 90%- οι θυγατέρες, και ως ένα βαθμό οι σύζυγοι των αγοριών, είναι εκείνες που αναλαμβάνουν την όντως πολύ βαριά ευθύνη της φροντίδας του κατάκοιτου ή, για τον οποιονδήποτε άλλο λόγο, ανήμπορο να φροντίσει τον εαυτό του γονέα. Πολιτισμικοί παράγοντες και ανατροφή παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης.
Αρκετές είναι οι φορές, όμως, που ακούμε και για γονείς τα παιδιά των οποίων τους εγκαταλείπουν σε κάποιο γηροκομείο, που τους επισκέπτονται σπάνια ή και καθόλου, που «νοιάζονται» μέχρι να γραφεί στο όνομά τους κάποιο περιουσιακό στοιχείο κ.ά.
Πως είναι, αλήθεια, δυνατόν να εγκαταλείπει ένα παιδί τον ηλικιωμένο ή και ανήμπορο γονιό του στο έλεος της μοίρας του; Όσο φρικτή και αν θεωρείται πως είναι η εγκατάλειψη ενός μικρού και αδύναμου παιδιού από το γονιό του, άλλο τόσο απάνθρωπο είναι και το αντίθετο. Ως άνθρωποι, παίρνουμε σχεδόν πάντα -και χωρίς καν, συνήθως, να το σκεφθούμε- το μέρος του αδύναμου, και πολύ καλά κάνουμε. Αν, όμως, σκεφθούμε λίγο πιο ψύχραιμα, πιθανότατα δεν θα μπορέσουμε, κάποια στιγμή, να αποφύγουμε  ερωτήματα του τύπου: Τι μπορεί, αλήθεια, να οδηγήσει ένα παιδί σε μια τόσο ανάλγητη και απάνθρωπη συμπεριφορά; Είναι πάντα άμοιρος ευθυνών ο ίδιος ο γονιός;
Η απάντηση σε τόσο σημαντικά και συναισθηματικά φορτισμένα ερωτήματα δεν είναι καθόλου εύκολη.
Θα εστιασθούμε, όμως, σε ορισμένους παράγοντες που παίζουν συχνά σημαντικό ρόλο σε  μια τέτοιου είδους έκβαση. Ευθύς εξαρχής, θα πρέπει να τονίσουμε -και οι περισσότεροι φαντάζομαι πως θα συμφωνούν με αυτό- πως σχεδόν κανένα παιδί δεν γυρίζει αβασάνιστα την πλάτη του σε μια πραγματικότητα που θέλει το γονιό του να είναι ανήμπορος να φροντίσει από μόνος του τον εαυτό του.
................................
περισσότερα εδώ: psyxologos
 

Κυριακή 10 Μαΐου 2015

«Ο χώρος των ευσεβών» - Η αγάπη και ο σεβασμός προς τους γονείς

Λυκούργου «Κατὰ Λεωκράτους» 95-96
Το Αρχαίο Κείμενο
Λέγεται γοῦν ἐν Σικελίᾳ (εἰ γὰρ καὶ μυθωδέστερόν ἐστιν, ἀλλ’ ἁρμόσει καὶ ὑμῖν ἅπασι τοῖς νεωτέροις ἀκοῦσαι) ἐκ τῆς Αἴτνης ῥύακα πυρὸς γενέσθαι∙ τοῦτον δὲ ῥεῖν φασιν ἐπί τε τὴν ἄλλην χώραν, καὶ δὴ καὶ πρὸς πόλιν τινὰ τῶν ἐκεῖ κατοικουμένων. 
Τοὺς μὲν οὖν ἄλλους ὁρμῆσαι πρὸς φυγήν, τὴν αὑτῶν σωτηρίαν ζητοῦντας, ἕνα δέ τινα τῶν νεωτέρων, ὁρῶντα τὸν πατέρα πρεσβύτερον ὄντα καὶ οὐχὶ δυνάμενον ἀποχωρεῖν, ἀλλὰ ἐγκαταλαμβανόμενον ὑπὸ τοῦ πυρός, ἀράμενον φέρειν. Φορτίου δ’ οἶμαι προσγενομένου καὶ αὐτὸς ἐγκατελήφθη. 
Ὅθεν δὴ καὶ ἄξιον θεωρῆσαι τὸ θεῖον, ὅτι τοῖς ἀνδράσιν τοῖς ἀγαθοῖς εὐμενῶς ἔχει. Λέγεται γὰρ κύκλῳ τὸν τόπον ἐκεῖνον περιρρυῆναι τὸ πῦρ καὶ σωθῆναι τούτους μόνους, ἀφ’ ὧν καὶ τὸ χωρίον ἔτι καὶ νῦν προσαγορεύεσθαι τῶν εὐσεβῶν χῶρον∙ τοὺς δὲ ταχεῖαν τὴν ἀποχώρησιν ποιησαμένους καὶ τοὺς ἑαυτῶν γονέας ἐγκαταλιπόντας ἅπαντας ἀπολέσθαι.
σήκωσε τον πατέρα του στους ώμους 
και τον μετέφερε
Μετάφραση 
Λέγεται λοιπόν ότι στη Σικελία (γιατί αν και μοιάζει με μύθο, ταιριάζει όμως να την ακούσετε και εσείς όλοι οι νεότεροι) ξεχύθηκε πύρινο ποτάμι από την Αίτνα• αυτό λοιπόν λένε ότι έρεε προς την υπόλοιπη χώρα, και μάλιστα προς κάποια πόλη από αυτές που βρίσκονταν εκεί.
[Λένε ακόμη], ότι οι άλλοι όρμησαν να φύγουν ζητώντας τη σωτηρία τους, ένας όμως από τους νεότερους, επειδή έβλεπε ότι ο πατέρας του ήταν γέρος και δεν μπορούσε να φύγει, και ότι μένει αποκλεισμένος, αφού τον σήκωσε στους ώμους του, τον μετέφερε.
Επειδή όμως, όπως νομίζω, προστέθηκε φορτίο, αποκλείσθηκε και ο ίδιος.
Από αυτό το γεγονός αξίζει να προσέξουμε ότι το θείο δείχνει συμπάθεια στους αγαθούς (ενάρετους) ανθρώπους.
Γιατί, λέγεται ότι κυκλικά στον τόπο εκείνο έτρεξε η λάβα και σώθηκαν μόνο αυτοί, από τους οποίους και η τοποθεσία ακόμη και σήμερα ονομάζεται «χώρος των ευσεβών»• αντίθετα εκείνοι που έφυγαν γρήγορα εγκαταλείποντας τους γονείς τους, χάθηκαν όλοι.

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

Φροντίζοντας αυτούς που μας φρόντισαν…

της Έλενας Μπούλια
Η γιαγιά μου είναι 90 χρονών. Από τα 75 της ζει μόνη της σε ένα σπίτι μεγαλύτερο από 90 τετραγωνικά, το οποίο καταφέρνει να συντηρεί ολομόναχη, με μία αστεία σύνταξη και ένα υποτυπώδες ενοίκιο που λαμβάνει από ένα ακίνητο. «Καθόλου άσχημα», θα σκεφτεί κανείς.
«Ιδανικό το μοντέλο
της παραδοσιακής οικογένειας»
 Η γιαγιά, όμως, έχει αρχίσει να δυσκολεύεται στο περπάτημα γιατί την πονάνε τα γόνατά της. Επίσης, είναι σχεδόν κουφή και τα μάτια της δεν την βοηθούν πια για να διαβάσει τα αγαπημένα της Άρλεκιν. Για πόσο ακόμα θα μπορεί να αυτοεξυπηρετείται; Όταν της προτείναμε να βρούμε μία γυναίκα για να την φροντίζει κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Χειρότερη ήταν η αντίδρασή της στην αναφορά και μόνο κάποιου οίκου ευγηρίας. Πιθανώς να προτιμούσε να μείνει σε κάποιο από τα παιδιά της, αλλά κανενός το σπίτι δεν προσφέρεται για επιπλέον άτομο.

Τι θα γίνει λοιπόν;
Το ζητούμενο στην περίπτωση της γιαγιάς μου –και πολλών άλλων γιαγιάδων και παππούδων εκεί έξω, δεν είναι μόνο το τι θα απογίνουν όταν «καταπέσουν» αλλά και το πώς θα αποφύγουν τον κίνδυνο επικίνδυνων πτώσεων, καθώς και πώς θα αποδεχθούν με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο το γεγονός ότι από εδώ και στο εξής θα βρίσκονται υπό την φροντίδα και την προσοχή ενός άλλου ανθρώπου –και δη ενός «ξένου».
Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα μας μίλησαν ο Γενικός Γραμματέας της Ελληνικής Γεροντολογικής και Γηριατρικής Εταιρείας, Ψυχίατρος της Ψυχογηριατρικής Εταιρείας «ο Νέστωρ» κ. Αντώνης Μούγιας και ο Παθολόγος-Γηρίατρος κ. Κίμων Βολίκας.

Οι ανάγκες της Τρίτης Ηλικίας
«Το σημαντικότερο, ίσως, για τους ανθρώπους της Τρίτης Ηλικίας είναι να νιώθουν χρήσιμοι. Να νιώθουν πως τους χρειαζόμαστε, πως τους έχουμε ανάγκη», λέει ο κ. Μούγιας όταν τον ρωτάμε τι χρειάζονται οι ηλικιωμένοι για να νιώθουν ικανοποίηση ή και χαρά. «Πολύ σημαντική είναι επίσης η εμπλοκή τους σε πολλαπλές δραστηριότητες, η κοινωνικοποίηση και η αποφυγή της απομόνωσης και αδράνειας. Βλέπουμε καθημερινά ηλικιωμένους να κάνουν δουλειές του σπιτιού, να μαγειρεύουν, να καθαρίζουν, να προσέχουν τα εγγόνια τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καλύτερη σωματική και ψυχική υγεία και διατηρούνται αυτόνομοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα».
Κάποια στιγμή, όμως, επέρχεται η φυσική φθορά και η αδυναμία του ανθρώπου να μείνει μόνος του.

Τι πρέπει τότε να κάνουν τα παιδιά ή τα εγγόνια του;
«Αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε είναι η φωνή, η επιθυμία του ίδιου του ηλικιωμένου. Το πρώτο πράγμα, λοιπόν, που πρέπει να κάνουμε είναι να ρωτήσουμε τον ίδιο για το τι θέλει να κάνει με τη ζωή του. Αν δεν είναι σε θέση να μας απαντήσει, π.χ. γιατί βρίσκεται σε κάποιο στάδιο άνοιας, πρέπει να ζυγίσουμε τις αντικειμενικές καταστάσεις και τις δικές μας επιθυμίες», λέει ο κ. Μούγιας και εξηγεί:
«Η σύνθεση της οικογένειας και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της, διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Το μέγεθος του σπιτιού, η οικονομική κατάσταση, η προσωπικότητα του φροντιστή, η κατάσταση της υγείας του ηλικιωμένου πρέπει επίσης να συνυπολογίζονται. Η μεταφορά σε κάποιον οίκο ευγηρίας, όπου ο ηλικιωμένος θα λαμβάνει ικανοποιητική φροντίδα, θα μπορεί να κάνει παρέα με άλλους ηλικιωμένους και να περνά εποικοδομητικά το χρόνο του μπορεί να είναι θετική εμπειρία για τον ηλικιωμένο. Αντίθετα, η παραμονή στο σπίτι με κάποια αλλοδαπή, με την οποία δεν θα μπορεί εύκολα να συνεννοηθεί, χωρίς να βλέπει κανέναν άλλο ολόκληρη την ημέρα, μπορεί να είναι ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία».   
Σε πολλές περιπτώσεις, βέβαια, συναντάμε ηλικιωμένους που αρνούνται να δεχθούν εξωτερική βοήθεια, ενώ δεν θέλουν να φύγουν και από το ίδιο τους το σπίτι. Σύμφωνα με τον κ. Μούγια, ζητώντας από τους παππούδες να κάνουν τέτοιες αλλαγές στην ζωή τους, είναι σα να τους λέμε ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν πια μόνοι τους.
Όταν επιμένουμε να τους βάλουμε στο σπίτι κάποιον βοηθό, αυτόματα απειλούμε την αυτονομία τους. «Συχνά, λοιπόν, είναι προτιμότερο να μένει κάποιος ηλικιωμένος μόνος, ακόμα και με κάποιο ρίσκο, παρά να νιώθει πως δεν είναι πια ικανός», λέει ο κ. Μούγιας και συμβουλεύει το περιβάλλον του, στην περίπτωση αυτή, να επιβλέπει το άτομο περισσότερο και πιθανώς να κάνει κάποιες τροποποιήσεις στο σπίτι ώστε να γίνει ενεργητικό και αυτόνομο (π.χ. να του αγοράσουν κάποιον φούρνο ασφαλείας).
Σε κάθε περίπτωση, καταλήγει ο ειδικός, «ο κάθε ηλικιωμένος έχει την δική του ιστορία, την προσωπικότητά του και είναι υπερήφανος. Ακόμα κι αν χρειάζεται πάνες και τρώει με κουταλάκι δεν παύει να είναι γονιός και όχι παιδί και οφείλουμε να του συμπεριφερόμαστε με σεβασμό».

«Ιδανικό το μοντέλο της παραδοσιακής οικογένειας»
«Η προσωπική μου γνώμη είναι πως το ιδανικό μοντέλο για όλους είναι αυτό της παραδοσιακής οικογένειας, στο οποίο οι παππούδες μεγάλωναν μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο», λέει ο κ. Βολίκας εξηγώντας πως ο άνθρωπος μεγαλώνοντας, καθώς χάνει σιγά-σιγά τις δυνάμεις του, εξαρτάται όλο και περισσότερο από τους άλλους, ενώ περισσότερη ανάγκη συμπαράστασης έχει από τους δικούς του.

in2life

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί,
γεννιούνται και οι παππούδες του....

Ένας παππούς και δυο μπαλόνια!!!
Η υπέροχη αυτή φωτογραφία είναι του  Χρήστου που είναι και  Philos  και συν δημιουργός του Μαμά...δες Μπαμπά...δες  και πρόκειται προφανώς για τον δικό τους παππού, που, όπως μου είπε ο ίδιος,  περιμένει τα πιτσιρίκια να φορέσουν τα παπούτσια για να τους δώσει τα μπαλόνια τους...

Ένας παππούς και δυο μπαλόνια!!!Τι  συγκινητική, τι απίθανη εικόνα...

Σκέφτομαι τους δικούς μας παππούδες.
Διάβασα κάπου πως τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιούνται και οι παππούδες του.... Πόσο τρυφερό!!
Μέχρι να γίνω γονιός οι παππούδες μου είχαν μια θέση στην καρδιά μου ιδιαίτερη. Έχουν φύγει όλοι εδώ και χρόνια, μα ακόμη τους αγαπώ και μου λείπουν....
Ακόμη βλέπω όνειρα πως αγκαλιάζω τη γιαγιά μου και τη φιλάω με λαχτάρα.Τη γιαγιά που έχω το όνομα της και της χτένιζα τα μαλλιά όταν αρρώστησε.... Όταν γεννήθηκε ο γιος μου οι γονείς μου, αυτοί οι τόσο σημαντικοί για εμένα άνθρωποι έγιναν παππούδες... και τότε ο ρόλος αυτός μου φάνηκε πελώριος.... Απλά πελώριος!! Σαν να πήραν προαγωγή....
Τώρα πια τους αγαπώ ακόμη περισσότερο, γιατί τους αγαπώ και σαν παππούδες!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, λίγα λεπτά μετά τη γέννηση του  Άγγελου ήρθε ο μπαμπάς μου κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένη έγειρε μια στιγμή πάνω μου και μου ψιθύρισε:
  

" Σε ευχαριστώ για αυτή τη χαρά!"
 
περισσότερα στο χαμομηλάκι

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Είμαστε ενήλικες, ας μην πληγώνουμε τους γονείς μας

Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν, εκτιμούν και σέβονται τους γονείς τους.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η αγάπη, όσο τα χρόνια περνούν, θεωρείται δεδομένη.
Οι ενήλικες μπορούν να γίνουν πολύ σκληροί με τους γονείς τους, χωρίς καν να το αντιλαμβάνονται.
 
Όσο οι γονείς μας μεγαλώνουν, οι φυσικές τους ανάγκες αλλάζουν, αλλά η ανάγκη τους για αγάπη και στοργή μεγαλώνει. Ας μην ξεχνάμε τα γενέθλιά τους. Ας μην βαρυγκομούμε με την ιστορία που για σαρακοστή φορά ακούμε. Ας μην τους μαλώνουμε που δεν προσέχουν και πάλι κρύωσαν. Ας τους δώσουμε κανένα φιλί παραπάνω, κι ας μεγαλώσαμε…

Πώς πληγώνουμε τους γονείς μας


Δεν τους παίρνουμε συχνά τηλέφωνο
Ο χρόνος τρέχει και μας προσπερνά κι εμείς τον κυνηγάμε. Συχνά, συνειδητοποιεί κανείς ότι έχουν περάσει δυο, τρεις εβδομάδες απ’ την τελευταία φορά που πήρε τηλέφωνο τον μπαμπά ή τη μαμά του. Η πιο κοινή σκέψη είναι «Εντάξει. Όποτε θέλουν μπορούν να με πάρουν εκείνοι». Σίγουρα μπορούν, αλλά έχετε σκεφτεί ότι αποτελεί συναισθηματική ανάγκη για τους γονείς μας που γερνούν, να επικοινωνούμε εμείς μαζί τους;
Δεν ξέρουν το πρόγραμμά των παιδιών σας, δεν θέλουν να διακόψουν κάτι σημαντικό, δεν θέλουν να σας φορτώσουν με τα προβλήματά τους, δεν θέλουν να «ζητιανέψουν» το ενδιαφέρον σας. Θέλουν, όμως, να νοιάζεστε γι’ αυτούς. Να νοιάζεστε και να το δείχνετε, με μικρές, καθημερινές κινήσεις αγάπης. Πάρτε τηλέφωνο τους γονείς σας. Μοιραστείτε ένα καλό νέο μαζί τους, ακούστε τις συμβουλές τους (αυτές που είναι πάντα ίδιες και λέγονται με τον ακριβώς ίδιο τρόπο). Είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος να τους δώσετε λίγη χαρά.

Ξεχνάμε τα γενέθλιά τους
Ποιος δεν θέλει να τον θυμούνται οι αγαπημένοι του άνθρωποι στα γενέθλιά του; Οι γονείς σας, χρειάζονται την προσοχή σας αυτή την ξεχωριστή για εκείνους ημέρα. Δεν είναι απαραίτητο να οργανώσετε κάποιο αλησμόνητο πάρτι-έκπληξη, ούτε να τους προσφέρετε το ακριβότερο και σπανιότερο δώρο όλων των εποχών. Μια όμορφη κάρτα, δυο ζεστά λόγια και μια τρυφερή αγκαλιά αρκούν για να τους κάνουν χαρούμενους.
Διαβεβαιώστε τους γονείς σας ότι τους θυμάστε και τους σκέφτεστε. Οι άνθρωποι όσο μεγαλώνουν, νιώθουν ότι βρίσκονται στο περιθώριο των γεγονότων και της ζωής των αγαπημένων τους. Μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να κάνει τους γονείς του
να νιώθουν παραγκωνισμένοι και μόνοι.


Τους ζητάμε λεφτά
Οι άνθρωποι που παίρνουν τηλέφωνο τους γονείς τους μόνο όταν θέλουν να τους ζητήσουν λεφτά, υπάρχουν και ζουν ανάμεσά μας. Οι γονείς δεν πρέπει να γίνονται αποδέκτες των οικονομικών προβλημάτων των ενήλικων παιδιών τους. Μπορεί τα προβλήματα να είναι μεγάλα και άλυτα και μοναδική διέξοδος της νέας οικογένειας να είναι η ενίσχυση από τους γονείς –και, αυτό, είναι μια στο τόσο, φυσικό. Η οικονομική «αφαίμαξη» των ηλικιωμένων ανθρώπων είναι, όμως, στάση ζωής απορριπτέα.
Όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι, μεγαλώνει και η ανάγκη τους για ασφάλεια. Χρειάζονται οικονομικές δικλείδες ασφαλείας, που θα τους εγγυηθούν ομαλά γηρατειά, με γαλήνη και αυτάρκεια. Δεν είναι δίκαιο οι οικονομίες μια ζωής να γίνονται λεφτά «δανεικά κι αγύριστα».

Δεν τους βοηθάμε όταν το χρειάζονται
Ίσως είπατε και ξαναείπατε στη μαμά σας «Πάρε με τηλέφωνο για ό,τι χρειαστείς!». Κι όμως εκείνη δεν σας πήρε ποτέ για να σας ζητήσει κάτι. Πιθανότατα, διστάζει να σας απασχολήσει με τα προβλήματά της ή δεν είναι σίγουρη για τον αυθορμητισμό και την ειλικρίνειά σας.
Πάρτε πρωτοβουλίες και κάντε προτάσεις. Ρίξτε μια ματιά στο σπίτι των γονιών σας, αφιερώστε λίγο χρόνο και σκεφτείτε τη ζωή και τις ανάγκες τους. Σίγουρα θα μπορέσετε να σκεφτείτε κάτι που χρειάζονται ή κάτι που θα διευκόλυνε τη ζωή τους ή, ακόμη, κάτι που θα τους έκανε να χαμογελάσουν.

Δεν τους καλούμε στις οικογενειακές συγκεντρώσεις
Δεν χρειάζεται να καλείτε τους γονείς σας σε κάθε συνάθροιση που οργανώνετε στο σπίτι σας. Όταν πρόκειται όμως για events σημαντικά, απ’ αυτά που στο σπίτι μας έρχονται όλοι οι φίλοι και οι γείτονες, το να λείπουν οι γονείς μας επειδή η ηλικία τους δεν ταιριάζει στο σκηνικό της γιορτής μας είναι άδικο.
Αφήστε τους γονείς να λάβουν μέρος στα παιδικά πάρτι των παιδιών, στα χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν και στις βραδιές των εκλογικών αναμετρήσεων. Επιτρέψτε τους να έχουν μια θέση στην κοινωνική σας ζωή – δεν το έχουν απλά ανάγκη, το έχουν κερδίσει με τις αμέτρητες ώρες φροντίδας που σας χάρισαν.

Οι ρόλοι, τελικά, αντιστρέφονται (;)
Συνήθως, μεγαλώνοντας, μεγαλώνει κι η απόστασή μας απ’ τους γεννήτορές μας. Κάποτε, τρυπώναμε στο κρεβάτι τους τα πρωινά για αγκαλιές, κλαίγαμε στην αγκαλιά τους και μας έφτιαχναν το αγαπημένο μας φαγητό όταν ήμασταν άρρωστοι.


Τώρα, που είναι κάπως γερασμένοι, πιο μόνοι, πιο σκυφτοί και πιο ευσυγκίνητοι, μήπως είναι η δική μας σειρά να τους πούμε: “Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;”

www.mama365.gr
enallaktikidrasi