Τώρα, που είναι κάπως γερασμένοι, πιο μόνοι, πιο σκυφτοί και πιο ευσυγκίνητοι,
μήπως είναι η δική μας σειρά να τους πούμε:
«Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;»

Παρασκευή 15 Μαΐου 2015

Το «διαζύγιο» των παιδιών από τους γονείς τους

Όποιον γονιό και αν ρωτήσουμε, για το ποια στιγμή της ζωής του θεωρεί ως την πιο ευτυχισμένη, η απάντηση που θα δώσει θα είναι η στιγμή που απέκτησε το παιδί ή τα παιδιά του. Είναι αλήθεια πως κανείς δεν μπορεί να μας πληγώσει περισσότερο όσο ένας πολύ δικός μας άνθρωπος και ιδίως εάν αυτός είναι το ίδιο μας το παιδί.
Όσο φρικτή και αν θεωρείται πως είναι η εγκατάλειψη
ενός μικρού και αδύναμου παιδιού από το γονιό του,
άλλο τόσο απάνθρωπο είναι και το αντίθετο.
Κατά συνέπεια, ίσως και ο πόνος του να «λησμονηθούμε» από το άτομο που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο αγαπούμε να είναι ο μεγαλύτερος από κάθε άλλον πόνο στη ζωή, μετά από αυτόν της απώλειας ενός τόσο αγαπημένου προσώπου.
Ευτυχώς, πολλά είναι ακόμα τα ενήλικα παιδιά που, από αίσθημα αλληλεγγύης και διάθεση ανταπόδοσης, στηρίζουν και φροντίζουν ουσιαστικά τους ηλικιωμένους και ανήμπορους γονιούς τους, όταν -αργά ή γρήγορα- έρθει η στιγμή αυτή. Δυστυχώς, όμως, και στην περίπτωση αυτή, η διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα είναι σκανδαλωδώς εμφανής. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων -περίπου στο 90%- οι θυγατέρες, και ως ένα βαθμό οι σύζυγοι των αγοριών, είναι εκείνες που αναλαμβάνουν την όντως πολύ βαριά ευθύνη της φροντίδας του κατάκοιτου ή, για τον οποιονδήποτε άλλο λόγο, ανήμπορο να φροντίσει τον εαυτό του γονέα. Πολιτισμικοί παράγοντες και ανατροφή παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της κατάστασης.
Αρκετές είναι οι φορές, όμως, που ακούμε και για γονείς τα παιδιά των οποίων τους εγκαταλείπουν σε κάποιο γηροκομείο, που τους επισκέπτονται σπάνια ή και καθόλου, που «νοιάζονται» μέχρι να γραφεί στο όνομά τους κάποιο περιουσιακό στοιχείο κ.ά.
Πως είναι, αλήθεια, δυνατόν να εγκαταλείπει ένα παιδί τον ηλικιωμένο ή και ανήμπορο γονιό του στο έλεος της μοίρας του; Όσο φρικτή και αν θεωρείται πως είναι η εγκατάλειψη ενός μικρού και αδύναμου παιδιού από το γονιό του, άλλο τόσο απάνθρωπο είναι και το αντίθετο. Ως άνθρωποι, παίρνουμε σχεδόν πάντα -και χωρίς καν, συνήθως, να το σκεφθούμε- το μέρος του αδύναμου, και πολύ καλά κάνουμε. Αν, όμως, σκεφθούμε λίγο πιο ψύχραιμα, πιθανότατα δεν θα μπορέσουμε, κάποια στιγμή, να αποφύγουμε  ερωτήματα του τύπου: Τι μπορεί, αλήθεια, να οδηγήσει ένα παιδί σε μια τόσο ανάλγητη και απάνθρωπη συμπεριφορά; Είναι πάντα άμοιρος ευθυνών ο ίδιος ο γονιός;
Η απάντηση σε τόσο σημαντικά και συναισθηματικά φορτισμένα ερωτήματα δεν είναι καθόλου εύκολη.
Θα εστιασθούμε, όμως, σε ορισμένους παράγοντες που παίζουν συχνά σημαντικό ρόλο σε  μια τέτοιου είδους έκβαση. Ευθύς εξαρχής, θα πρέπει να τονίσουμε -και οι περισσότεροι φαντάζομαι πως θα συμφωνούν με αυτό- πως σχεδόν κανένα παιδί δεν γυρίζει αβασάνιστα την πλάτη του σε μια πραγματικότητα που θέλει το γονιό του να είναι ανήμπορος να φροντίσει από μόνος του τον εαυτό του.
................................
περισσότερα εδώ: psyxologos
 

1 σχόλιο :

  1. «Να σου δώσω ένα φιλάκι, να περάσει;»
    Ναι! Και φιλάκι και αγκαλίτσα και σεβασμό... Ας φροντίσουμε να διατηρήσουν, μεγαλώνοντας, την αξιοπρέπειά τους. Καλή αρχή και συγχαρητήρια για τη θεματολογία του νέου σας ιστολογίου. Χρήσιμο και διδακτικό! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή